Zittend met twee vriendinnen in Café Thijs in het Oude dorp verwonderde wij ons erover dat het zo lang geleden was dat we naar de bioscoop waren gegaan. Daar moesten we wat aan doen! We bestelden nog een glaasje rode wijn en voegden meteen daad bij woord. Drie agenda’s op tafel en de datum was geprikt. Zo doen wij vrouwen dat! Over de film waren we het ook snel eens, het zou ‘La famille Bélier’ worden. Een film waar we onze mannen nooit mee naartoe zouden krijgen.
Nog stuiterend van de vrijdagmiddagstress ontmoetten we elkaar twee weken later op het Stadsplein. Het plein geurde nog van de markt, waarbij vooral de viskraam een dominante geur had achtergelaten. Terwijl we onze fietsen in het fietsenrek voor de Schouwburg Amstelveen plaatsten liep een jolig stel aan ons voorbij. Hij droeg een blauw glitterjasje, een bijpassende stropdas en een grote zonnebril. Zijn meisje droeg haar rokje zo kort dat onze ogen er automatisch naartoe getrokken werden. ‘O ja,’ zei mijn vriendin, terwijl ze met haar hand haar lange blonde haren naar achteren wierp, ‘er is vandaag een Abba feest bij P60. Daar kunnen we ook naartoe gaan?’ Ze keek mij enthousiast aan en ik zag ons al dansen op de tonen van ‘Dancing Queen’. Verwachtingsvol richtte ik mij op mijn andere vriendin. ‘Tja,’ zei zij, ‘ook leuk, maar het is wel wat anders.’ ‘Maar,’ probeerde mijn blonde vriendin te overtuigen, ’ik weet dan zeker dat ik niet in slaap zal vallen. Dat gebeurt mij op vrijdagavond nog wel eens.’ Twijfelend keek ik naar de rij mensen voor P60 die zich duidelijk hadden voorbereid op een avondje Jaren70. En toen naar mijn eigen spijkerbroek, gympen en heerlijke warme hoodie. ‘Nee, laten we ons aan ons plan houden. Anders lukt het ons nooit weer eens een filmpje te pakken.’ Mijn blonde vriendin keek nog een keer benijdenswaardig naar de uitgedoste mensen, maar volgde ons toen toegeeflijk de schouwburg in. Bijna twee uur laten kwamen we stil en overdonderd naar buiten. Wat een fantastisch mooie film! Mijn vriendinnen en ik hadden aan het einde van het verhaal tevergeefs geprobeerd onze tranen te verbergen. De film had ons van het begin tot het einde gegrepen.
Na afloop waren we het unaniem eens: we hadden de juiste beslissing genomen bij onze keuze ‘Abba of La famille Bélier’. De avond eindigde, net als twee weken eerder, weer in het café. We bestelden onze rode wijn dit keer bij Café Dixie, terwijl de bezoekers van P60 zo’n tweehonderd meter bij ons vandaan los gingen op ‘Thank you for the music’.