Het winkelwagentje van de Lidl wordt voor me schoongemaakt en aangereikt. Boodschappen doen is nooit mijn hobby geweest, maar nu heb ik er zelfs een hekel aan gekregen. Voor een paar dagen een boodschappenlijst maken – mijn vriendin doet het al jaren – voor mij is het een vrijwel onmogelijke opgave. Ik weet het, er zijn momenteel grotere problemen in de wereld. Met tegenzin stap ik, zonder boodschappenlijst, de Lidl in. Een winkel waar veel stadsgenoten vroeger ineenkrompen als ze een bekenden zagen, tegenwoordig komt ‘tout’ Amstelveen hier, hip tot gesjeesd.
Direct bij de ingang moet ik wachten op een dame bij de groenten. Zonder kar. Vanwege de anderhalve meter heb ik geduld. Ze is klein van stuk en heeft een goed figuur; haar spieren duidelijk zichtbaar in een strakke broek, een aansluitend bijpassend jasje. Van alle kanten bekijkt ze de mango. Legt hem terug. En pakt een ander. Rustig wacht ik met mijn karretje aan de hand, tot ik bij de boontjes kan. Als de juiste mango is uitgekozen zijn de avocado’s aan de beurt. Nog steeds zeg ik niets. Tijd genoeg; er heerst corona. Met een arm vol groenten loopt de dame naar de bananen. Ik pak boontjes, maar mijn irritatie is gewekt. ‘Het doel van een karretje,’ zeg ik bits, ‘is dat je daardoor afstand van elkaar houdt. Ze rolt met haar ogen en mompelt iets wat ik niet versta. Verderop zie ik haar weer. Dit keer duwt ze wél een wagentje met daarin een groene Marqt-boodschappentas. Door corona en de schone lucht boven Amstelveen is haar milieubewuste levensstijl zeker vervlogen.
Ik reken af en wil met mijn kar naar mijn auto lopen. Dat gaat niet. Pontificaal voor de ingang staat een grote grijze SUV. ‘Mam,’ hoor ik een meisje zeggen. Ze drukt haar bril iets verder op de neus. ‘Je blokkeert de ingang.’ De bestuurster is in de achterbak geklommen, ik zie alleen haar achterwerk. Een strakke broek met bijpassend jasje. Ik passeer en gluur even later vanuit mijn eigen auto naar de grijze SUV. Die staat inmiddels schuin op twee invalidenplekken en wordt volgeladen door moeder en dochter. Regels zijn voor anderen opgesteld. Niet voor haar.
Hoewel de wereld is aangevreten door corona, proeft ze zoeter; we doen boodschappen voor elkaar, houden contact met buren en begroeten vreemden alsof het vrienden zijn. Uitzonderingen zijn er altijd. Vrijwel elke kudde heeft een zwart schaap.
Jacobine van den Hoek
***
Jacobine schreef haar debuut, Zondebok. Een verhaal over liefde, moed en macht in aanloop naar de 80-jarige oorlog. Het boek is (online) te bestellen bij elke lokale boekhandel. Ook als luisterboek en e-book.
Fragment uit Zondebok:
‘Snap je het dan niet? Ik ben het zat hier. Ons huis lijkt wel een gevangenis. Het spinnen komt me mijn neus uit, de blaren staan op mijn handen, en van de geur van wol moet ik inmiddels kotsen. Vandaag ga ik eruit. Het spijt me, het is genoeg geweest.’
‘Fye. Ik begrijp je. Begrijp dat je d’r gek van wordt. Maar luister…’ Opnieuw schraapt hij zijn keel en wipt van zijn ene op het andere been.
Er is iets wat hij verzwijgt, ze merkt het aan alles. ‘Zeg het maar. Toe dan. Wat is er?’
‘Ja, weet je… Misschien had ik het je eerder moeten vertellen.’ Hij neemt een flinke ademteug en ademt langzaam weer uit. ‘Kijk, het zit zo... '
Comments