Tussen twee hoosbuien door loop ik de bibliotheek van Nijkerk in. Ik ben uitgenodigd door Simone van der Vlugt om een blog te schrijven over haar lezing. Er staat één bankje in de fel verlichte hal van de bibliotheek in Nijkerk. Ik klets met een andere vroege gast en vraag me af waarom de pui naar de zaal ongastvrij dicht blijft. Kwart voor acht, is kwart voor acht. Als het tijd is en Simone van der Vlugt klaar staat, wordt het licht gedimd, glijdt de deur open en ontstaat er een sfeer die beter past bij een lezing. De zaal vult zich met geïnteresseerden, er wordt nog wat gedronken, waarna Marina Lanting van Boekhandel Roodbeen naar de schrijfster op het podium loopt. Simone staat al klaar. ‘Ik kan me niet herinneren,’ zegt Marina Lanting enthousiast, ‘dat ik een schrijver ontmoette die zoveel verschillende genres beheerst. Je schreef jeugdboeken, historische romans, thrillers en je hebt zelfs een reisboek geschreven? In totaal heb je zo’n 2,5 miljoen boeken verkocht. Je was jong toen je begon, toch?’ Simone: ‘Vanaf mijn achtste schrijf ik al. Toen ik dertien was vond ik dat er een carrièrestap genomen mocht worden. Ik fietste na school naar de boekhandel en vroeg om adressen van uitgeverijen. Als reactie op mijn manuscript kreeg ik een brief: maak eerst je school maar eens af, zeiden ze. Een dodelijke zin. Toen dacht ik: die uitgeverij heeft het niet begrepen.’
De mensen in de zaal lachen. Marina Lanting niet in het minst. Geestdriftig stelt ze de ene na de andere vraag. Tegelijk toont ze haar bewondering voor het oeuvre van Simone van der Vlugt. Door de ontspannen en relaxte sfeer die ze creëert vertelt Simone veel anekdotes, wat het gesprek levendig houdt. Geen overbodige luxe voor de donderdagavond. ‘Op mijn veertiende schreef ik een historisch verhaal over de heksenvervolging, en dat is tien jaar later mijn debuut jeugdroman De Amulet geworden. Deze wordt door Lemniscaat nog steeds herdrukt. In het begin kreeg ik elke keer een afwijzing. Wat me dreef om door te gaan? Dat ik mezelf steeds verder ontwikkelde. Het duurde lang voor ik een reactie kreeg op manuscripten. Soms wel een half jaar. En tegen de tijd dat ik het terugkreeg, vond ik het zelf ook minder goed en was ik al lang bezig met iets anders.
Net als vroeger zijn verkoopcijfers niet mijn motivatie om door te gaan, dat is het schrijven zelf. Nog steeds leer ik veel, vooral stilistisch. Tegenwoordig componeer ik mijn verhaal strakker, mijn taalgebruik is zorgvuldiger. Ook recensies helpen mij verder. In het begin kreeg ik er van langs, maar als ik bijkwam van de schrik, vond ik soms dat de recensent gelijk had en paste ik mijn stijl aan. Eerlijk gezegd vond de uitgeverij dat niet nodig. “Schrijf zoals altijd. Dat gaat toch goed,” vonden zij. Maar dat deed ik niet. En..?’ vraagt Simone lachend aan haar lezers, ‘heeft u gemerkt dat ik minder bijvoeglijke naamwoorden gebruik?’ ‘Hoe ik bij AmboAnthos terecht kwam? Ik had een historische roman geschreven, stuurde deze naar uitgeverijen, maar kreeg te horen: er is geen markt voor. Toevallig had ik ook een idee voor een thriller in mijn hoofd. Dat vertelde ik in mijn aanbiedingsbrief van mijn historische roman, en ik stuurde de eerste hoofdstukken mee. Daar werd wél enthousiast op gereageerd. Toen ben ik De reünie gaan schrijven.’
Wie denkt dat het makkelijk is om een schrijverscarrière te beginnen hoeft alleen maar naar Simone van der Vlugt te luisteren om te ontdekken dat ook bestsellerauteurs er veel voor moeten doen. ‘Ik heb best veel afwijzingen gekregen: van de tien uitgeverijen wezen acht De reünie af. Later gaf uitgeverij AmboAnthos De reünie het predicaat Literaire thriller. Daarmee willen ze aangeven dat het niet alleen een spannend verhaal is met geweld en pistolen, maar dat de hoofdpersonen ook uitgewerkt worden. De hele boekenwereld is daaroverheen gevallen. Tien jaar lang heb ik die discussie moeten voeren, maar het succes van de literaire thriller was enorm. Toen Saskia Noort doorbrak met De eetclub, lag De reünie ook net in de winkel. Ik kon meeliften en had de tijd mee. Daarna kwam er een hoos van dat soort boeken. Het is mij gelukt om een overstap te maken naar een ander genre. Ik vind niet dat het iets uitmaakt wat je schrijft, of dat nou een thriller is of een roman. Het komt erop neer je in te leven in de hoofdpersoon en je over te geven aan zijn of haar wereld. Ik heb nu zelfs een verhaal in het genre fantasy in mijn hoofd.’ Geanimeerd spreken Marina en Simone over de laatste twee boeken, Nachtblauw en Toen het donker werd. Respectievelijk een historische roman en een thriller. Van der Vlugt vertelt dat research voor al haar boeken essentieel is. Dat ze dagen bezig kan zijn met inwinnen van informatie voor iets, wat later slechts een paar zinnen in haar boek bestrijkt. Als Marina Lanting haar vraagt voor te lezen, ben ik blij dat Simone zich hardop afvraagt of wij, het publiek, daar wel op zitten te wachten. Nee! Liever horen wij hoe haar kinderen omgingen met een schrijvende en bekende moeder, hoe ze Thea Beckman ontmoette en hoe ze zich continu moet inhouden om niet weer een nieuw schrijfproject te starten. Want ideeën heeft Simone genoeg, dat blijkt uit alles. Ze heeft het niet nodig om marketingtrucs toe te passen, gewaagde (seksueel getinte) opmerkingen of foto’s op internet te posten. Ook zonder optredens in talkshows belandt elk boek van haar boek in de top 10. Voordat ik me weer in de storm begeef, drinken we nog wat, maken we foto’s en een vlog en signeert Simone haar boeken. Opnieuw was het een inspirerende avond, waardoor ik steeds meer leer over het boekenvak.