De eerste keer ontmoet ik Femke op een boekpresentatie. Ze stelt zich bescheiden op. Het tekent haar, leer ik later. Het is alsof ze moet wennen aan haar succes. Er is intussen genoeg reden om haar te volgen. Momenteel werkt ze aan haar vijfde roman, die in 2017 uitkomt. Haar vorige boek Tulpenliefde verschijnt in 2017 in het Duits. Een verhaal over de tulpenmanie en de eerste beroemde vrouwelijke schilder in het Haarlem van de Gouden Eeuw. In deze prettig lezende roman laat Femke de tijd voor zichzelf spreken. Aan alles merk je dat ze zeer goede research heeft gedaan. Hierdoor komt het verhaal tot leven.
Als ik vraag of ik haar mag interviewen reageert ze enthousiast.
Inspirator Toen ik een jaar of twaalf was, las ik Het woud der verwachting van Hella Haasse. Daar is mijn liefde voor historische romans begonnen. Ik vond dat boek zo ongelooflijk mooi, al begreep ik waarschijnlijk op die leeftijd de helft van de thematiek niet. Zij is mijn échte inspirator. Hoewel de boeken van Thea Beckman, Brief voor de koning, Tonke Dragt, De gebroeders leeuwenhart, en van Astrid Lindgren mij ook hebben geïnspireerd. Het heeft lang geduurd, dat ik echt ben gaan schrijven. Maar het is het gelukt. Leren schrijven Ik heb heel veel gelezen. Niet alleen in het genre waarin ik zelf wilde schrijven, maar ook andere genres. Daarnaast had ik het geluk dat ik met Simone van der Vlugt bevriend ben. In de tijd dat zij De Reünie schreef, woonden we praktisch naast elkaar. Zij heeft me heel veel tips gegeven die voor een beginnende schrijver van onschatbare waarde zijn. Het heeft wel een tijdje geduurd voordat ik werd uitgegeven, maar dat komt ook omdat je eerst ‘schrijfkilometers’ moet maken. De eerste pogingen waren gewoon niet goed genoeg. Ik moest ook alles leren over structuur en plot. Ik begrijp nu heel goed waarom ik een paar keer werd afgewezen. Schrijven is echt iets van de lange adem, je moet als schrijver groeien.
Verschil in uitgevers Luitingh Sijthoff heeft geen historisch fonds terwijl ik het liefst historische verhalen schrijf. AmboAnthos, daarentegen, heeft een historische romanreeks. De boeken versterken elkaar, omdat ze herkenbaar zijn als reeks. Het is leuk om met andere schrijvers van die reeks te praten. We herkennen veel bij elkaar, dat merkte ik ook tijdens onze laatste gezamenlijke lunch. Door de jaarlijkse auteursborrel die AmboAnthos organiseert leer ik ook schrijvers buiten het historisch fonds kennen. Leuk. De boekenwereld Ik zit nog niet lang genoeg in de boekenwereld om deze door en door te kennen. Bij het schrijven van ieder boek leer ik bij. Het boekenvak blijft zich ontwikkelen, waardoor ik ook steeds bij zal moeten leren. Ontwikkeling boekenvak Digitalisering zal zich verder ontwikkelen. Toch denk ik dat het papieren boek ook blijft bestaan. Mensen turen de hele dag op een schermpje. De bladspiegel van een papieren boek is veel rustiger, de mensen zullen op den duur toch wel ‘schermmoe’ worden. Lezen zal altijd een mooie manier blijven om aan de werkelijkheid te ontsnappen. Social media Femke lacht. Ik kan er niet meer omheen. Boekbloggers zijn steeds belangrijker en de mensen die mijn boeken lezen willen graag in contact blijven. Ik ben zelf niet zo’n goede twitteraar, maar ik houd mijn Facebook en Instagram wel regelmatig bij. Het is een manier om de lezer iets van jezelf te laten zien. Lezers
vinden dat leuk. Daarom beantwoord ik elke vraag en reageer ik op elk compliment. Grootste wens
Tulpenliefde wordt nu vertaald in het Duits. Dat is zo ontzettend leuk. Mijn wens is natuurlijk dat er nog meer landen zullen volgen, dat zou echt geweldig zijn. En stiekem hoop ik wel dat er ooit nog eens een film van één van mijn boeken wordt gemaakt. Maar het allerbelangrijkste is dat ik hoop dat ik nog heel lang verhalen mag blijven schrijven die uitgegeven worden.
Voor meer interviews en info over de Boekenwereld, klik hier.
Meer lezen over Femke Roobol. Klik hier.