‘Ze moet in het ziekenhuis blijven. Het gaat gebeuren!’ ‘Spannend!’ Het is vroeg in de middag en mijn moeder en ik communiceren via whatsapp. We hebben elkaar lang niet gesproken; te druk en te veel snotneuzen om me heen. Maar nu wil ik het liefst naar haar toe rijden zodat we samen op het verlossende telefoontje van mijn zusje kunnen wachten. Helaas. Het gaat niet. Het kan nog uren duren voordat de kleine zich een weg zal banen vanuit mijn zus’ baarmoeder voordat hij zijn eerste hapjes lucht zal opzuigen en zich vervolgens zal verslikken, wat hem tot tranen zal roeren. We moeten geduld hebben, met onze mobiel in de hand.
‘Hij is er!’ Ik kijk op de klok. De baby moet zijn turbo hebben aangezet. Een echte jongen, dat kunnen we nu al van hem zeggen. In nog geen vier uur heeft hij zich naar onze wereld gewurmd. Het eerste kindje van mijn zus! Onze eerste neef! De familie heeft zich uitgebreid met alweer een jongen. Zijn naam is Tom.
Die hele kleine vingertjes – op de film kan ik zijn nageltjes niet zien – het strekken van zijn beentjes bij het aankleden. Het spreiden van zijn handjes. En dat huiltje! Een geluid dat nog aandoenlijk, zacht en verontwaardigd klinkt. Ik speel het filmpje tientallen keren af. Vanwege corona mogen we niet komen. Ik kan het c#-woord niet meer horen! Wil Tom zo graag in mijn armen nemen en uren naar hem kijken. Op de foto staan zijn lipjes een beetje open. Hij slaapt zo zoet. Ik bewonder zijn gezonde bolle wangen. Zijn neusje, recht, doddig en klein. Zijn gekromde vingertjes, hij houdt ze dicht bij zijn gezicht. Op de film klinkt de stem van mijn zus als vloeibare honing. Haar gebaren zijn zacht en zorgzaam. Teder toont ze haar zoon voor de camera en legt hem daarna liefdevol in de armen van zijn vader. Deze week geen kraamvisite, maar alleen maar liefde voor elkaar. Tom is een mazzelaar. In een mooiere bubbel kon hij niet worden geboren. Een warmer welkom kon hij niet krijgen. In zijn huis maakt niemand zich druk maken over c#, testen, politiek en economie. In zijn huis mag hij slapen wanneer hij wil.
Tom is geboren. Onze neef. We zijn trots op hem en zijn ouders. En ook al communiceren we alleen digitaal, onze liefde voor hem is magistraal.
Jacobine van den Hoek
Van den Hoek is columnist, tekstschrijver en schreef haar debuutroman Zondebok.