Vanuit het raam kijk ik naar buiten. Achter de wolken zie ik strepen blauwe lucht. Bij het opstaan was het wolkendek nog grijs en grauw, maar nog geen uur later, op de eerste dag van het nieuwe jaar, is de lucht opgeklaard. Het geeft hoop. Hoop dat alles goed gaat komen. Zoals astrologen de toekomst in de sterren lezen, zo lees ik de wolken. In geloof.
Op oudejaarsdag sloten wij samen met twee vrienden het jaar af. We aten oesters, klonken glazen en dronken wijn terwijl onze kinderen op straat struinden, met koude, verkleumde handen en rode wangen van plezier; ze hadden toch wat vuurwerkrotjes op de kop getikt. Slechts kort blikten we terug. Ja, het was anders gelopen dan voorzien. Maar we moesten concluderen dat we tot de gelukkigen behoorden. In onze naaste omgeving was er geen persoonlijk leed; iedereen was nog steeds gezond en van een financieel drama was geen sprake.
Hoe anders verliep het bij anderen? Ik denk aan de mensen in de horeca, in de entertainmentindustrie en in de detailhandel. Maar ook aan diegene bij wie het virus onder de huid kroop en die hun lichaam zagen veranderen. Het verdriet. De onmacht. De frustratie. En natuurlijk de boosheid. Op het virus, en omdat dat ongrijpbaar is, op de mensen die beslissingen moeten nemen zodat *c de boel niet plat legt. Beslissingen die soms onbegrijpelijk lijken en inconsequent. Maatregelen die iedereen in acht moet nemen om erger te voorkomen, maar wat niet door iedereen wordt gedaan.
Hoe nu verder? Reikhalzend kijken we uit naar een tijd waarin we weer kunnen plannen, waarin we ons weer kunnen verheugen op iets wat NIET afgezegd zal worden. Op een tijd dat we ons minder flexibel hoeven op te stellen en waarin we ongedwongen tegen elkaar aan kunnen kruipen als we dat willen. Iets wat nog geen jaar geleden doodnormaal was, is nu een droombeeld waar ik naar verlang. Het komt goed, daar blijf ik op hopen, ook al zijn er doemdenkers die zeggen dat we het beste hebben gehad. Het komt goed, want de lucht heeft blauwe strepen. De zon schijnt nu achter de wolken en verwarmt zelfs op deze eerste januaridag mijn gezicht. Er is hoop. De zon keert altijd terug. Ik zie het toch zelf?
Voor het komend jaar wens ik iedereen veel mooie zon-dagen, geluk en hoop. Blijf gezond en geloven!
Jacobine van den Hoek
Van den Hoek is columnist, tekstschrijver en schreef haar debuutroman Zondebok.
Comments