Terwijl ik de trap van de bibliotheek afloop zie ik haar staan. Het meisje is een jaar of zes. Haar schouders staan krom van ellende en ze heeft haar handen voor haar gezicht geslagen. De aanblik van het meisje is vertederend en troosteloos tegelijk. Het lukt me niet om gewoon voorbij te lopen en net te doen alsof het mij niet aangaat. Eigenlijk moet ik me er niet mee bemoeien. Hoe vaak heb ik me vroeger niet geërgerd als buitenstaanders mij corrigeerde of wezen op het gedrag van ons huilende kind? Maar ik zie geen ouder in de buurt. Dus buig ik voorover, zak door mijn knieën en vraag wat er aan de hand is. ‘Mij… mijhijn… mijn zusje heeft meer knuffels dan ik,’ zegt ze. Haar oogbollen drijven in het traanvocht en het wit rond haar irissen is roze als een suikerspin. De aanblik werpt me terug naar de tijd dat mijn eigen jongens klein waren en wensen konden hebben naar iets – in mijn ogen – absoluut onredelijks. In dit geval vermoed ik dat het om een knuffel gaat die ergens in Libris Venstra naar haar lonkte. ‘Pak mij. Neem mij,’ straalde de knuffel vast uit. Verleidelijk en aantrekkelijk. Als een snelle auto voor een man en een juweel voor een vrouw. En daarbij heeft ze dus ook nog een zus die volgens haar meer heeft dan zij. Dat is frustrerend! Het is als Amsterdam dat toch elke keer de loef afsteekt ten opzichte van Amstelveen. En dus is het héél begrijpelijk dat het meisje van streek is. Of is het onterecht?
‘Misschien zijn jouw knuffels wel groter?’ opper ik in een poging haar beeld te relativeren. ‘Of liever dan die van jouw zus?’ Het meisje schudt verdrietig haar hoofd, ze vindt dat ze veel tekortkomt. ‘Vertel,’ vraag ik haar om van de vergelijking af te komen. ‘Welke knuffel houdt het meest van jou?’ Nu pas kijkt ze me echt aan. Hoewel haar ogen nog rood zijn, stromen er geen tranen meer over haar wang. ‘Mijn konijn, die ligt bij mij in bed. Bij de rest.’ Pas dan zie ik haar vader. Ongemakkelijk staat hij naast me. In onschuld wapper ik met mijn handen en ik knik hem bemoedigend toe. Opvoeden is geen sinecure. Jezelf vergelijken met een ander is ook voor volwassenen vaak een probleem. Gelukkig kunnen we altijd blijven leren.
Jacobine van den Hoek
Jacobine van den Hoek debuteerde in 2019 met de roman Zondebok. Haar tweede roman, De roos van Napoleon wordt goed ontvangen. Het is een op waarheid gebaseerd verhaal over het leven van Joséphine Bonaparte, de eerste vrouw van Napoleon.
(Hier te bestellen. Ook als luisterboek, e-book en in braille)
Jacobine werkt momenteel aan een boek over Madame Tussaud (zomer 2023 - HarperCollins Holland)