Ik hoef mijn jas niet aan te trekken. Ik hoef nergens heen. Toch strek ik mijn arm, pak mijn winterjas van de kapstok en steek mijn armen in de mouwen. ‘Ga je mee?’ roep ik naar mijn man. Vrijwel elke avond sluiten we de dag af met een wandeling door de wijken. Met onze mutsen over onze oren getrokken stappen we door de donkere straten met als lichtpunt de maan boven de daken. We hebben geen hond nodig als excuus eruit te gaan. We gluren ongegeneerd door ramen en becommentariëren alles wat we zien: een te grote tv aan de wand, vreemde architectuur of een wonderschone tuin.
’s Avonds, als het donker is, de wind is gaan liggen, en je elk geluid van ver kunt horen, borrelen onze ervaringsverhalen vanzelf op. Nemen we na het eten niet de tijd om naar elkaar te luisteren, wandelend op het trottoir lukt het wel. Wanneer je een stel bent, zoals wij, is het ook niet erg om te zwijgen. We hoeven allang geen stiltes meer op te vullen of onderwerpen te zoeken waar we beiden iets van weten. Nee. In alle rust stappen we naast elkaar voort, ieder in onze eigen gedachten, totdat die gedachten zodanig zijn gevormd dat ze kunnen worden uitgesproken. Vaak als een opmerking die voor de ander nog slecht is te plaatsen. En dan… Dan begint ons gesprek, geven we meningen en leggen we uit.
Ik houd van onze avondwandelingen die zijn ontstaan door c#. Dat onze agenda’s ook ’s avonds tot aan de nok toe waren gevuld, lijkt iets uit een vorig leven. Was het werkelijk dat ik bij een avondafspraak mijn agenda moest trekken en geërgerd concludeerde dat hij me voor was? Hij had al iets staan, waardoor ik moest thuisblijven. Of ik moest een oppas regelen. Gedoe. Het kwam voor dat mijn schoonmoeder me verbaasd vroeg of ik er nog niet van had gehoord. Ze had het hem vorige week al gezegd. Verontschuldigend zei ik dan dat we elkaar de laatste tijd weinig zagen; zodra hij binnen was, kon ik gaan. En andersom.
Ook vanavond trek ik na het eten mijn jas weer van de kapstok. Kou of wind zullen ons niet weerhouden. Muts op. Oren open. En gedachten laten gaan. Laat ons maar door de straten trekken.
Jacobine van den Hoek
Van den Hoek is columnist, tekstschrijver en schreef haar debuutroman Zondebok.
Comments