Mijn ogen gaan vanzelf open terwijl het buiten nog donker is. De laatste maanden ga ik elke avond vroeg naar bed en word ik vanzelf wakker. Iets waarvan ik vroeger droomde en dat nu gewoon gebeurt. Uitgerust sta ik op. En toch... Dit c*bestaan maakt me niet altijd gelukkig. De dagen slepen zich voort in vaste patronen, gewoontes slijten in als diepe goten. ’s Morgens weet ik al dat ik rond zes uur een glas wijn in zal schenken en even rustig ga zitten om de krant te lezen voordat ik in de koelkast kijk en begin aan het avondeten. Covid, het c*woord hangt als een guillotinezwaard al tijden losjes boven ons hoofd. Om me heen vallen de zwaarden en worden gezinnen losgerukt van de maatschappij. Hup, de quarantaine in. Dagen, weken en in het ergste geval langer dan een maand blijven mensen binnen, worden ze als een gevangene opgesloten in een kamer en wordt eten en drinken bij de deur gezet. Tv, internet en boeken zijn ons enige vermaak, naast de eigen gedachten. Gevangen tussen vier muren valt zingeving soms weg. Waarom een boek schrijven, wie zit daarop te wachten? Waarom evenementen organiseren als niemand erbij mag zijn? En waarom beleidstukken schrijven als de realiteit steeds verandert en verse stukken in de papierbak belanden? In een tijd dat we niet verder kunnen plannen dan de dag van morgen valt het me soms zwaar de zin van het bestaan positief te zien. Ik doe mijn best, bekijk zonsondergangen, geniet van gespin van onze poes en mooie wandelingen. Elke beloning grijp ik aan om te genieten van het leven. Weinig opzienbare gebeurtenissen, als naar de kapper gaan en een ontmoeting in het Amsterdamse Bos overdrijf ik, vergroot ik en probeer ik te larderen met humor. (Die niet door iedereen wordt herkend.) We moeten verder. Doorgaan. We moeten er het beste van maken. Zijn dat verplicht aan onze kinderen, aan onszelf. De gouden uitspraak van mijn schoonmoeder biedt troost: “Ook dit gaat weer voorbij.” Ze heeft gelijk en kan erover meepraten. Met haar innerlijke kracht, de geweldige medische zorg en misschien een beetje geluk overwon ze haar darmkanker. Wat zeur ik dan over een beetje saaiheid? Over een week niet knuffelen met onze jongste zoon? Over een sinterklaas- en kerstviering in kleine kring? Want ook deze tijd gaat weer voorbij.
Jacobine van den Hoek
Van den Hoek is columnist, tekstschrijver en schreef haar debuutroman Zondebok.