Ik zet mijn ene voet voor de anderen. Ren. Maar moet steeds stoppen. Het is te mooi. Elke keer weer, ieder jaar opnieuw, sta ik versteld van de schoonheid van ‘ons’ vakantie-eiland. Op Terschelling vind ik verborgen vennetjes, fietspaden die in het duinlandschap verdwijnen en oneindige uitzichten over het wad. Vogels. Wolken. Blauwe hemel. Zal ik nog even verder gaan? Ik zal het u besparen.
Ik loop en loop. Hoor stemmen door het groen. Een koor. Is dat niet verboden? Weer vertraag ik mijn pas en ik speur waar het geluid vandaan komt. Ik spits mijn oren. Luister. De melodie ken ik, maar de woorden zijn ver weggezakt in mijn geheugen. Ze horen bij mijn verleden; iedere ochtend speelde onze meester op het orgel en zongen wij met vijftig kinderen in de klas de voor die dag de door ons uit het hoofd geleerde psalm of het gezang. Ik hield van de vrolijke melodieën en zong ze uit volle borst mee. Over de betekenis van de woorden dacht ik niet veel na, het ging me om de toon en de lol van het zingen. Mijn vriendinnen en ik spraken er nooit met elkaar over, het was geen onderwerp, jongens vonden wij in die tijd belangrijker. We wisten en accepteerden dat we sommigen vriendinnen op zondag niet hoefden te vragen mee te spelen. Zo was het gewoon. We lachten schamper om de buren van mijn vriendin wanneer zij op zondag de vader van mijn vriendin boos aanstaarden, zodra hij de ramen ging zemen en met zijn spons de regels aan zijn laars lapte. Jaren later lachten we om die ene middag waarop hij de stuurse blikken zat was en baldadig zijn broek liet zakken, zijn achterwerk toonde, en vriendelijk naar buiten zwaaide. Het werd niet gewaardeerd in de gemeenschap.
Tegenwoordig ga ik nooit meer naar de kerk en heb ik zo mijn eigen ideeën over religie en God. Toch wandel ik de kerktuin in. Ik zie mensen op anderhalve meter afstand van elkaar staan zingen. Het is prachtig. Hun samenzijn is zelfs achterin de tuin, bij de geparkeerde fietsen, waar ik sta, te voelen. Ik weet dat ik welkom ben, toch keer ik om als de laatste noten zijn gezongen en het tijd is om te bidden. Op het Terschellingerpad zet ik de ene voet weer voor de ander, mijn adem versnelt, en ik vervolg mijn weg.
Jacobine van den Hoek
***
Jacobine is columnist, freelance journalist en schreef de debuutroman Zondebok, een verhaal over liefde, moed en macht in aanloop naar de 80-jarige oorlog. Het boek is (online) te bestellen bij elke lokale boekhandel. Ook als luisterboek en e-book verkrijgbaar.