Jacobine van den Hoek schrijft over het proces naar schrijverschap.
Het idee zat ingekapseld als een vlinder in haar pop. Wanneer het tot leven kwam weet ik niet meer exact. Alle dagboeken en verhalen die ik vroeger had geschreven kregen opeens een andere betekenis. Alle letters die ik ooit op papier had gezet hadden nut. Het was een leerproces. Op een dag pakte ik een leeg schriftje, het was groen. Het 'grote' schrijven was begonnen, eerst de personages en toen het verhaal. Mijn man besteedde er niet veel aandacht aan. In die tijd waren er al zoveel ideeën voorbij gekomen. Ik was op zoek naar mijn passie, een doel. Iets waar ik gelukkig van zou worden.
Tijdens mijn vakantie op Terschelling groeide het idee, van een zaadje tot een ieniemienie stekje. De wind, de ruimte, de duinen, het maakte mijn hoofd leeg. Maar het gevoel dat ik schrijfster kon worden bleef. Ook toen ik weer thuis was en de dagelijkse routine weer begon.
Eerst ben ik gaan lezen. Boeken over: hoe schrijf ik een boek. Sommige waren heel zinvol. Van Bestseller, van Paul Sebes, werd ik minder enthousiast. Hij beschreef me te veel beren op de weg. En ook de opmerkingen: ‘Er zijn al zoveel schrijvers. Niemand leest toch meer een boek?’ Ik negeerde alle demotiverende opmerkingen. Wilde simpelweg uitgaan van eigen kracht.
Misschien zou het verstandig zijn geweest om eerst een schrijverscursus te volgen, maar dat is niet mijn stijl. Ik besloot gewoon mijn gevoel te volgen, zoals ik dat mijn hele leven al deed. Ik schreef, en schreef, en schreef...
Vanaf de zomer 2014.
@ juni 2017
Comments