Hij komt van links, ik van rechts. Maar ik ben een meter verder dan hij en stap dus als eerste met mijn fiets aan de hand de werkplaats van fietsenwinkel Trek binnen. We hoeven niet te wachten. De nieuwe bedrijfsleider staat vlak bij de ingang en kan mij gelijk te woord staan. Tenminste… De man – grijs, kalend en waarschijnlijk met pensioen – fietst langs mij de werkplaats in en begint hangend over zijn stuur tegen de fietsenmaker te praten. Verbouwereerd kijk ik van hem naar de bedrijfsleider en terug. Het gesprek duurt voort: over zijn fiets, een reparatie, wanneer kan hij hem ophalen? Et cetera. Normaal gesproken ben ik niet op mijn mondje gevallen en vraag ik in dergelijke situaties vriendelijk of iemand haast heeft. Maar in dit geval is er geen ruimte. De oude man kakelt – of eigenlijk – kraait als een haan en blaast hoog van de toren. Vervolgens keert hij zijn fiets, wat knap is in de smalle ruimte, en verlaat de werkplaats zonder mij een blik waardig te keuren met de bijzondere opmerking dat de fietsenmaker geen haast hoeft te maken; hij heeft alle tijd.
Vaker verbaas ik me. Mensen die ogenschijnlijk met pensioen zijn en geen dagritme hebben waarbij een baas, opdrachtgever of kinderen doordeweeks om aandacht en resultaten vragen, zij doen vaak in het weekend boodschappen. Waarom? Ze versnellen hun pas als ze zien dat er iemand aankomt met een volle familiekar en duiken net op tijd in de kortste rij van een kassa. Bij het betalen en het inpakken van de boodschappen zijn ze traag, ze hebben immers alle tijd, want hoeven niet met kinderen op sportclubjes te verschijnen.
Ook in Het Concertgebouw in Amsterdam sta ik altijd na de voorstelling met verwondering naar de grijze massa te kijken. De laatste noten van het orkest resoneren nog in mijn hoofd, iedereen in de Grote Zaal klapt de handen stuk, maar de eersten bewegen zich al stijf naar de garderobe. Want, o wee, je zou maar moeten wachten! Men heeft haast, terwijl er op zo’n avond toch tijd in overvloed moet zijn?
Steeds vaker klagen mensen over de jeugd. Ze willen alles, en alles tegelijk, doen er weinig voor en hebben geen respect. Wat wij in onze jeugd grijnzend aanhoorden spuien we nu zelf. Maar misschien moeten we gewoon iets beter naar elkaar kijken en luisteren en valt alles reuze mee.
Jacobine van den Hoek
Jacobine van den Hoek debuteerde in 2019 met de roman Zondebok. Haar tweede roman, De roos van Napoleon wordt goed ontvangen. Het is een op waarheid gebaseerd verhaal over het leven van Joséphine Bonaparte, de eerste vrouw van Napoleon.
(Hier te bestellen. Ook als luisterboek, e-book en in braille)