top of page
Foto van schrijverJacobine van den Hoek

Ik ben lekker stout

We zoeven over het asfalt met een elektrische step op een fietspad in Stockholm. In Nederland zijn deze steps verboden. We dragen geen helm. Die zijn hier verplicht. ‘Kun je niet harder?’ vraagt mijn zoon. Ik draai zo ver als ik kan aan de gashendel. ‘Nee. Harder dan dit gaat ie niet.’ We staan er met zijn tweeën op, wat krap is, zijn voeten zijn intussen net zo groot als die van mij. Toch past het. We voelen de wind door onze haren gaan. Ik let goed op het verkeer. Dat moet wel, we zijn onverzekerd als er iets gebeurt.

In juli zou ik met onze jongste naar Stockholm gaan als afscheid van de lagere school. Hij had vanwege c* geen afscheidskamp gehad, geen musical, maar ons weekend wilden we wel door laten gaan. Helaas. Het mocht niet. Zweden kleurde op dat moment diep oranje en werd verboden terrein. We verplaatsten onze reisdatum naar oktober, dan zou de c*-ellende wel voorbij zijn. Toch?

De hele zomer stonden de signalen op groen; we zouden gaan. Maar hoe dichter de herfst naderde hoe onheilspellender de berichten werden. Gelijk met de bladeren kleurde ons land oranje. Rood! Nauwlettend volgde ik de berichten van de regering, van de Zweedse ambassade en van onze vliegtuigmaatschappij. ‘Ik zou niet gaan,’ zei de een. ‘Vorige week was ik er voor mijn werk. Het was een verademing. Gaan!’ zei de ander.

De werkelijke beslissing namen we op de dag van vertrek. Er was geen verbod, we konden gaan. Met zweet in mijn handen zwaaide ik mijn man uit en liepen we door de douane. Ik voelde me als het kind dat Annie M.G. Schmidt ooit beschreef in: Ik ben lekker stout. Als een opstandige puber die grenzen opzoekt. En eerlijk is eerlijk, het voelde goed.

Samen met mijn jongste flaneer ik op de boulevard in het Venetië van het noorden. We zingen voor het ABBA museum, bewonderen een zeventiende-eeuws schip in het Vasamuseum en belanden op een zonnig terras waar we iets drinken, taart eten en ons opladen voor dat wat we in Nederland gaan aantreffen. Intussen ontvang ik het ene gillende pushbericht na het ander: CODE DIEPDONKERROOD!

Terug in Nederland stappen we met onze mondkapjes op weer in de auto. Opgeladen. En opgelucht. Dat ook. Alles is goed gegaan, maar het had ook anders kunnen lopen. Vanaf nu zal ik niet meer ‘lekker stout’ zijn.


Jacobine van den Hoek


Van den Hoek is columnist, tekstschrijver en schreef haar debuutroman Zondebok.


Kommentare


bottom of page