De straatlantaarns werpen een zacht licht op het voetpad en geparkeerde auto’s. Zoals elke avond wandelt Emmy met haar hond naar het bos voor de laatste uitlaatronde. Maar dit keer voelt ze iets waardoor ze om zich heen kijkt. Het is alsof iemand haar bespioneert. De straten zijn leeg, gordijnen zijn gesloten; er is niemand. Hoewel? Achter een bovenraam staren twee grote blauwe ogen haar aan. In een koninklijke houding zit ze achter het raam, met rechte rug en een mantel van bont. Emmy staart terug. Ze hebben oogcontact en communiceren zonder woorden en gebaren.
Het is al na middernacht als ik in mijn galajurk in de auto stap en naast mijn man ga zitten. Ik vertel over de première van Benedetta, de film die ik heb gezien en wat er daarna is besproken. Mijn man is ongewoon stil. Meestal vraagt hij door en wil hij alles weten, meer dan ik hem kan vertellen, maar dit keer niet. We zijn bijna thuis als hij de reden van zijn zwijgzaamheid aangeeft: ‘Ze is zoek. We begrijpen er niets van. Ik heb alle kamers geïnspecteerd, kasten geopend en ik heb haar op straat geroepen.’ Ten slotte is hij haar zelfs op de fiets gaan zoeken. ‘De deur is maar even open geweest, toen moet ze naar buiten zijn geglipt. Niemand heeft het haar zien doen. En haar gps-bandje met naamplaatje had ze niet om.’ ‘Ze komt wel weer,’ is mijn eerste reactie. Maar als ik het huis leeg aantref, er geen begroeting is en haar mandje de hele nacht leeg blijft ben ik daar niet meer zo zeker van.
Zes uur in de ochtend roepen we opnieuw haar naam door de straten. Niets. Geen poes. Geen Dessy. Daarna vraag ik via buurtapps, Amivedi, Nextdoor, Facebook, Insta en Twitter of iemand haar heeft gezien. Nee, niemand. Uren gaan voorbij. Geen Dessy. Ik besluit het Amsterdamse Bos in te gaan, want ook daar kan ze zijn. Dan gaat mijn mobiel. Het is Emmy. ‘Om negen uur heb ik haar nog gezien. We hadden oogcontact.’ Meteen app ik mijn zoon: ‘Hoe laat heb jij jouw fiets weggezet en stond de deur open?’ ‘Vroeger,’ appt hij vanuit de klas terug. Als een speer ren ik naar huis, ik roep haar, en open opnieuw alle kasten. Vanaf een bovenste plank kijkt ze me verwezen aan. ‘Dessy?!?’ Ze mauwt zacht. Nu wel. Ze is terug, ons kleinste kind.
Jacobine van den Hoek
Jacobine debuteerde in 2019 met Zondebok, een roman over een 16e-eeuws waargebeurd verhaal in Amsterdam. In 2022 verschijnt haar tweede roman De roos van Napoleon.
Ook gebaseerd op historische feiten. Over de onwaarschijnlijke liefde van een Franse generaal, Napoleon Bonaparte, en zijn Joséphine.