Als zzp’er en een man met een bedrijf waar geen opdracht meer binnenkomt is het even schrikken. Zelfs na de ruimhartige noodmaatregelen van de regering kijken we elkaar vragend aan. Hoe loopt dit af? Met de ziekte waren we aanvankelijk niet bezig – het leek ver van ons bed. Intussen hebben we zorgen om onze ouders en willen we ons eigen kleine wereld op orde brengen.
Naast me, aan mijn bureau, zit mijn jongste zoon, zijn knieën hoog opgetrokken, wiebelend op een stoel. Onze thuisschool begint om half tien. De wekkers op mijn mobiel zijn onze vaste bakens in onzekere tijden. Het duurt even voordat hij de rust heeft gevonden om naar zijn werk te kijken. Vanuit het raam staart hij naar vogels op garagedaken, ze pikken insecten uit het mos. Dan verdient poes Dessy een kus. En ook een knuffel, ze ligt zo lief op het bureau. Ten slotte gaat hij aan het werk en ben ik trots op hem. Kijk hem toch eens zitten. Maar na vier opdrachten tekstbegrip is de concentratieboog te strak gespannen. ‘Ik ben mijn poep aan het inhouden. Ik moet nu echt.’ Eerst doe ik of ik het niet hoor. ‘Mam, op school mag ik toch ook gewoon poepen?’ Dan laat ik hem gaan en type verder. Het Amstelveens Nieuwsblad wordt voorlopig nog gedrukt en de deadline komt dichterbij. Het is vrijdag, de dag waarop ik gewoonlijk bootcamp in het Amsterdams Bos en daarna een column schrijf. In alle rust.
Met een boze stem vraag ik hem zich te concentreren. Een verwijtende blik is mijn antwoord. ‘Mijn meester zou daar nooit boos om worden.’ ‘En ik ben jouw moeder, en doe mijn best.’ ‘Dan moet je ook góéd je best doen, want zo werkt het niet.’ Met een quasi strenge opmerking maan ik hem weer naar de tekst te kijken, maar heimelijk geef ik hem gelijk. Dronkaards en kinderen spreken de waarheid, is het niet? De rust en regelmaat die ik zo predik aan mijn kinderen heb ik zelf het hardste nodig. Het is mijn manier om zaken overzichtelijk te houden, onder controle te houden in een wereld die ik niet in de hand heb. En mijn kleine jongen lijkt feilloos aan te voelen dat ik niet alleen hém maar ook mezelf help met de ingeplande structuur; als redmiddel in bizarre tijden.
Jacobine van den Hoek
Jacobine schreef haar debuutroman Zondebok.
Zondebok is te koop bij de lokale (online) boekhandel en ook als e-book en luisterboek. Eerste pagina, Zondebok:
1542
Als demonen schieten de vlammen boven de menigte uit. Met een strak gezicht baant moeder zich een weg naar voren. Ze houdt Fyes hand zo stevig vast dat het pijn doet. Mensen om hen heen strekken reikhalzend hun nek. Moeder krijgt een duw, haar hand verliest grip en ze verdwijnt in de mensenmassa. Fye roept, maar haar stem gaat verloren in het opgewonden gejoel. Tussen vreemde armen en rompen zoekt ze naar moeders vertrouwde hand. Tevergeefs. Ze kijkt omhoog, zoekt haar gezicht. Nergens.
ความคิดเห็น