Dagen rijgen zich aaneen. Een politicus hoor ik spreken over het ritme ‘eat,work, eat, sleep’. En voor sommigen is het zelfs: eat, wait, eat, sleep. Een ritme waarbij baby’s goed gedijen, maar waarvan (jong) volwassenen en ouderen minder gelukkig worden. Ik zoek de randjes op, ga eroverheen om na een bericht uit eigen kring weer angstig in het gareel te lopen. Nee, ik wil niet ziek worden, geen quarantaine en zeker niet de ziekenhuizen belasten. Dikke pech. Je kunt het zomaar krijgen.
‘Zullen we ‘zoomen’ of kom je bij ons op kantoor?’ Ik hoefde niet lang na te denken. ‘Kom wel naar jou.’ Uiteraard. Even mijn wereld vergroten. Een kwartier te vroeg stuurde ik een bericht: ‘Zit buiten. Kunnen ook hier vergaderen?’ En zo kwam het dat we aan de marmeren schaaktafel voor het Cobramuseum op het Stadsplein aantekeningen maakten en punten op de i zetten voor ons sprankelende plan.
‘Mogen we de schaaktafel gebruiken?’ Voor ons stonden twee jongens. Een hield een doosje met schaakstukken vast. ‘Ja. We zijn net klaar.’ Een student hield het bakje uitnodigend in de lucht. ‘Willen jullie een potje?’ Uitdagingen kan ik moeilijk weerstaan. Daarbij schaak ik sinds kort na het zien van de Netflixfilm Queens gambit. ‘Ja,’ reageerde ik zonder aarzelen. ‘Maar ik ben niet goed. Speel nog maar net.’ ‘Geeft niet,’ zeiden ze sluw. ‘Wij zijn ook beginners. Leuk dat je wilt spelen, de meesten willen niet. Ik ben Nigel.’
Al na drie zetten wist ik dat Nigel had gelogen. Razendsnel verplaatste hij zijn stukken en sneuvelden die van mij. Het enige wat ik kon was verdedigen en voor uitstel zorgen van de val van mijn koning. De jongens bleken studenten te zijn, hadden al verschillende mensen gevraagd of ze met hen wilden spelen, maar kregen nul op het rekest. ‘We willen graag met anderen spelen, niet alleen met elkaar. En niet altijd digitaal.’ Daar ging het ze om. En hoewel Nigel mij volledig van het bord speelde, ik aan zijn vriend Bob een betere partij had, maar ook deze partij verloor, begreep ik hen zo goed. Even iemand anders om je heen. Een ander gesprek. Iets nieuws. Iets onverwachts. En vooral: je slechts druk maken over een spelletje. Verder niets. Elke dinsdagmiddag staan ze er, zeiden ze. Dus mensen. Laat je uitdagen en verrassen. (En oefen vooraf!). Maar ik verzeker u, ook verliezen brengt winst.
Jacobine van den Hoek
Van den Hoek is columnist, tekstschrijver en schreef haar debuutroman Zondebok. Dit boek is te koop bij de lokale (online) boekhandels.