top of page
  • Foto van schrijverJacobine van den Hoek

Zwiep zwiep

Staren naar heen en weer zwiepende takken, luisteren naar ruisende bladeren en in de verte het geronk van de snelweg. Even stil staan bij het niets. Dat deed ik regelmatig om de gedachten in mijn hoofd te ordenen. Nam ik geen tijd voor mezelf en liet ik me leiden door de waan van de dag, dan werd de caleidoscoop in mijn hoofd een brei van kleuren, een onnavolgbaar palet. Prioriteiten kon ik dan niet meer stellen, ik richtte me op dat wat in mij opkwam en veranderde elke vijf seconden weer van gedachten.

De laatste week wandel ik vaak in het Amsterdamse Bos en keek ik noodgedwongen weer naar zwiepende takken. Mijn agenda is maagdelijk leeg, uitjes zijn afgezegd, alleen het programma rondom de kinderen loopt nog. En voor hoe lang? De lockdown hangt als een donkere wolk boven onze hoofden en verduistert onze blik. In het bos zie ik op doordeweekse dagen weer wandelaars en mensen op een bankje zitten, met hangende schouders, starend naar het niets. Men laat het Stadsplein opnieuw links liggen; het doorgaans bruisende plein ligt er nu verlaten bij. We mijden elkaar weer als pestlijders, zoals van ons wordt verwacht. We proberen het afstandelijke gedrag van een ander niet persoonlijk op te vatten, maar dat mislukt nog wel eens. Het is niet meer de hectiek van mijn agenda die mijn hoofd laat malen, maar het is dat onbestemde gevoel, de angst voor dat wat komen gaat, waardoor ik naar boven kijk. Zwiep, zwiep. Daar gaan ze. Heen en weer.

En toch is de huidige situatie niets vergeleken met gebeurtenissen uit het verleden. Er worden geen mensen vermoord om politieke redenen, niemand sterft hier van de honger. Nog steeds hebben we het goed in ons mooie land en worden mensen die het moeilijk hebben opgevangen, zo goed als het kan. Wat klagen we nou? Wat zeuren we nu? In ons luxe leventje wilden we rust en nu is het weer niet goed? Laat die takken maar zwiepen. We kunnen nog eten. Laat het gebeuren. We kunnen nog lachen. Laten we blijven relativeren. Het kan altijd erger. Altijd. Nog heel veel erger. Dus laten we genieten van dat wat we hebben en ons niet zielig voelen voor dat wat nu even niet kan. Dat zeg ik tegen mezelf als ik weer naar die takken kijk. Zwiep, zwiep. Heen en weer.


Van den Hoek is columnist, tekstschrijver en schreef haar debuutroman Zondebok.



Comments


bottom of page