Het is de laatste schooldag voor de zomervakantie. De vogels fluiten hun zomerse lied en de hitte bereikt die dag een record. Ik heb het zo geregeld dat ik de jongens bij de Piet Heinschool kan ophalen en linea recta naar het Amsterdamse Bos kan fietsen om daar in de Grote vijver te plonsen.
Wat zullen ze verheugd zijn als zij hun moeder zullen zien. Mijn bikini heb ik al aangetrokken en mijn bakfiets is gevuld met handdoeken, drinken en lekkers. Mijn jongste komt mij rennend tegemoet, maar in plaats van de warme knuffel die ik verwacht vraagt hij meteen of hij bij een vriendje mag spelen. ‘Waarom niet? Het is de laatste dag mama!’ zegt hij zwaar teleurgesteld als ik nee knik. ‘Maar ik wil graag met jullie zwemmen?’ Vertwijfeld reageer ik op zijn smeekbede. ‘Bij hem hebben ze ook een zwembad in de tuin,’ antwoordt hij vlot. ‘Ja,’ zegt het jongetje, ‘een hele grote!’ ‘Maar is het niet leuk om samen met je broer in het grote water te zwemmen?’ probeer ik nog. Mijn laatste woord is nog niet uitgesproken of zijn broer staat naast me met een vriend aan zijn zijde. ‘Mam, we zijn al met de klas naar het kleine badje in het Broersepark geweest. Ik heb vandaag wel genoeg gezwommen. Mag ik bij hem spelen?’ Het kost mij moeite om mijn teleurstelling te verbergen en vanuit mijn ooghoeken zie ik hoe een andere moeder mij glimlachend en afwachtend aankijkt. Wat zal ze doen? ‘Oké dan,’ ga ik met tegenzin overstag, ‘gaan jullie maar bij je vriendje spelen.’ Daar sta ik dan. Mijn kinderen verlaten mij vrolijk en ik blijf achter, terwijl de hitte als een klamme deken om mij heen hangt. ‘Dat wordt alleen zwemmen,’ zegt een vader plagend als hij mijn ontgoocheling ziet. Tien minuten later fiets ik over de brug naar de Grote speelweide. Als ik daar arriveer vliegen de F#- en K#- van de jongeren mij om de oren. Op het gras liggen wel honderd jongens en meisjes die hun vakantie vieren onder het genot van veel energy drank, chips en snoep. De meiden gillen overdreven, de jongens roepen hen uitdagend na en de gettoblasters spelen luid hun favoriete muziek. Even heb ik de neiging om rechtsomkeert te gaan, terug naar mijn rustige, maar warme, huisje. Maar als ik even verderop in de kanovijver een meneer als een dolfijn over de witte ballen zie duiken lonkt het koele water toch en trek ik mijn zomerjurk uit. Zodra ik honderdvijftig meter van de kant ben gezwommen verstomd het gegil van de pubers en voel ik alleen nog maar het koele water. De rust geeft me een vrij gevoel en zelfs van de vijf pubermeisjes op een waterfiets, die zo nu en dan een verontwaardigd gilletje slaken, heb ik geen last. In stilte dank ik onze keuze dat we in Amstelveen zijn gaan wonen. En stiekem ook mijn zoontjes die mij dit moment voor mijzelf hebben gegeven.