Al weken had mijn vriendin het erover: het openluchttheater in Elsrijk is in ere hersteld. Er komen voorstellingen en er zou een film worden getoond. Ik kende het park wel. Als kind liep ik er graag doorheen. We speelden er verstoppertje en tikkertje. Maar bij het theater bleef ik weg, dat vond ik een lugubere plek.
Tussen de verwilderde begroeiing bevond zich een vijver. Het water was net zo groen als het gras. Met regelmaat haalde één van ons een nat pak: dan was er weer iemand ingelopen. ‘Er is hier een meisje verdronken,’ vertelde een vriendinnetje op een dag, met een zachte hese stem. ‘Ze was nog maar 3 jaar.’ Dreigend duwde ze mij zacht richting de vijver. Ik had opeens niet meer zo veel zin in verstoppertje spelen. Ik wilde naar huis.
Maar nu is het anders. De buurtcommissie heeft zich hard gemaakt om van het park een toegankelijk theater te maken. De verwilderde planten zijn gesnoeid en een deel van het gras is vervangen door een getrapte tribune. Alleen het stilstaande water is nog steeds bedekt met kroos.
Donderdagavond werd het theater een openluchtbioscoop! Mijn vriendinnen en ik waren van plan om er naartoe te gaan. Maar overdag hield het maar niet op met regenen. Stiekem hoopte ik dat ik lekker thuis kon blijven. Want als ik moest kiezen tussen: een avondje op de bank ‘Expeditie Robinson’ kijken of in een eng park naar de film te gaan, dan wist ik het wel! Helaas, de weergoden waren mijn vriendin goed gezind. Na zeven uur zou het ophouden met regenen.
Nog net voor mijn favoriete TV-programma begon, stapte ik dik aangekleed, met mijn winterlaarzen aan, op de fiets richting het park. Vanaf de straat was niet te zien dat er iets te beleven viel, het was pikdonker. Slechts een heel vaag lichtje tussen de bomen verraadde activiteiten. Op goed geluk liep ik met mijn bakfiets naar het lichtje, in de hoop het juiste pad te volgen. Ik hoorde een ratelend geluid. Angstig keek ik om mijn heen. Iemand bleek een knijpkat te gebruiken om het looppad bij te schijnen. Gelukkig, niets aan de hand. Ik liep door en zo stond ik, na ruim dertig jaar, met een tas vol drank en etenswaar, weer bij het groene vijvertje.
Het grote scherm stond al klaar. De titel van de Italiaanse film ‘Caos Calmo’ was duidelijk zichtbaar. Iemand deed de muziek aan en ik hoorde de klanken van Gluck’s opera Orfeo ed Euridice. Mijn vriendin kwam ook aanlopen en plaatste onze stoelen op een centrale plaats. Iemand stak kaarsjes aan en plaatste ze in witte papieren zakjes. Het licht gaf geheimzinnige schaduwen en zorgde ervoor dat ik de gezichten om mij heen beter kon zien.
Om negen uur begon de film. De hoofdpersoon redde in een dramatische scène een mooie vrouw uit zee. Niet veel later vond hij zijn eigen vrouw. Ze lag dood op de grond. Zijn dochter rende in zijn armen. ‘Tijd voor een wijntje?’ vroeg mijn vriendin. Leunend in mijn tuinstoel, met een dekentje over mijn knieën, zag ik hoe de hoofdpersoon zijn rust vond in de chaos van zijn leven. Het gegiechel van het publiek bij een heftige vrijscène verraadde dat de filmkeuze best gewaagd was. Toen de aftiteling startte, kroop ik met een koude neus onder mijn dekentje vandaan. Het gevoel dat ik als klein kind had, was volledig verdwenen. Wat heeft Elsrijk een leuk intiem theatertje!