Zijn gedachten zijn nog bij zijn klanten. Chagrijnig kijkt hij voor zich uit Hij ziet er grappig uit. Zo, met zijn nette pak aan, op de fiets. Hij vindt er niets grappigs aan. Hij kan door mij niet naar zijn tweewekelijks werkoverleg met zijn partners. Dat altijd samengaat met een half uurtje hardlopen, een rondje sauna en een frisse duik in het zwembad van zijn zakenpartner. Teambuilden noemen ze dat. Maar vandaag dus niet.
Ik heb kaarten gekocht voor de dansvoorstelling van David Middendorp in Schouwburg Amstelveen. Mijn Lief moet er speciaal vroeger voor thuis komen. Ook omdat ik graag vooraf naar de toelichting op de voorstelling wil gaan. Bij binnenkomst ziet mijn cultuurbarbaar direct dat Kieft geïnterviewd wordt in de kleine zaal. Zijn ogen beginnen te glimmen. Heb ik hem verrast? Gaan we niet naar dans, maar anderhalf uur over voetbal en het roerige leven van Kieft praten? Ik moet hem teleurstellen. Met frisse tegenzin gaat hij in de salon op de kruk naast mij zitten. Een paar vlotte artistieke jongens vragen of ze aan onze tafel mogen plaatsnemen. Het licht dempt en David Middendorp gaat achter zijn pc zitten. Hij vertelt over hoe hij erop is gekomen om dans met technologie te combineren. Naast me zie ik hoe de rug van mijn Lief zich recht. Technologie, daar kan hij wat mee. Hij is gek op gadgets. David spreekt enthousiast over de drones die hij heeft ingezet bij zijn dansvoorstelling. Op een groot beeldscherm zien we het resultaat. Gaaf! De dansers dansen door de zee en zweven door schilderijen. Hij vertelt over de app die hij heeft ontwikkeld om de dansers zijn choreografie te tonen: met een digitale lijn geeft hij richting, snelheid en ritme aan. ‘Iedereen ontvangt beelden door zijn eigen filter. Daarom zijn er zoveel meningen.’ Verderop knikt een vrouw enthousiast met haar hoofd. ‘Ik heb mijn idee, kijk maar wat u ervan maakt,’ besluit hij zijn toelichting. Mijn Lief stoot mij aan. ‘Kijk, dit is nu een mooi voorbeeld dat de technologische verandering op een nuttige manier wordt toegepast.’ Ik moet lachen om zijn enthousiasme. David heeft in ieder geval een middel gevonden waardoor cultuur bij een breder publiek aansluiting vindt. Mijn cultuurbarbaar is aangehaakt. Een half uur later kijken we geboeid, van het begin tot het einde, naar het schouwspel op het podium. Zoals gewoonlijk lopen we na de voorstelling naar Dixie voor een afsluitend drankje. Plagend geef ik mijn cultuurbarbaar een zachte duw. ‘En? Volgens mij ben je niet in slaap gevallen?’ Hij twijfelt of hij een gevat antwoord zal geven, maar zegt dan: ‘Eerlijk is eerlijk. Ik ben toch blij dat ik niet naar Kieft ben gegaan.’