Vanuit het raam zag ik hoe zij haar fietsje tegen de boom voor mijn huis zette. Een parmantige dame met kort blond geknipt haar stapte af en keek om zich heen. Was ze bij het juiste adres? Ik opende de deur, mijn zwangere buik trots dragend in een strakke elastische jurk. De vrouw stelde zich voor als Inge.
In mijn kleine maar geriefelijke tuintje dronken we een kop thee. ‘Dus u wilt vrijwilligerswerk doen?’ vroeg ze aan mij. ‘Ja, dat ben ik al heel lang van plan. Ik wil graag iets bijdragen aan de maatschappij. En toen ik jullie oproep las, dacht ik: nu moet het er maar van komen.’ ‘Maar,’ zei Inge vriendelijk, ‘je hebt al een baby en er is een nieuw kindje op komst. Heb je er wel tijd voor?’ Verbaasd keek ik haar aan. ‘Natuurlijk! Tijd kun je maken?’ ‘Tja, mijn kinderen zijn al zelfstandig, maar ik vond het best druk toen ze nog jong waren.’ Een moment twijfelde ik, had ze gelijk? ‘Maar,’ antwoordde ik, ‘ik kan toch boodschappen doen, in het park wandelen met ouderen, of mensen naar de dokter brengen? Hoeveel tijd kost dat nou?’ Geamuseerd keek Inge mij aan. ‘Je weet dat ouderen structuur nodig hebben? Dus dat betekent dat zij behoefte hebben aan een wekelijks bezoek op vaste tijden.’ Ik knikte, alles valt te plannen. ‘En de ouderen die graag een wandeling willen maken moet je vaak aan de arm meenemen, anders vallen ze. Lukt dat met een kinderwagen erbij?’ Hm, dat is misschien wat onhandig. Inge koppelde mij aan een 92-jarige dame. Zij belde mij - vaste tijd - op dinsdag de boodschappen door. De volgende dag bracht ik ze - vaste tijd - naar haar woning. Mijn hulpvraagster bleek een wijze en positieve vrouw te zijn. Met liefde besteedde ik anderhalf uur per week aan haar. Maar eerlijk is eerlijk, het was een behoorlijke planning. Toen ik steeds vaker mijn peuters aan het einde van de dag meenam, vertrouwde ze mij toe dat ze het wel erg vermoeiend vond met mijn twee drukke zoontjes. Kinderen was ze niet meer gewend. En na drie jaar moest ik Inge gelijk geven: gezin en vrijwilligerswerk is lastig te combineren.
Deze herinnering keerde terug toen ik haar deze week voorbij zag schieten. Onveranderd liep ze in het restaurant van het verzamelkantoor Nest. ‘Jazeker, jou herinner ik mij nog wel,’ zei ze, toen ik haar aansprak. Net als jaren geleden dronken we samen een kop thee. ‘Je was niet de enige, die dacht dat vrijwilligerswerk makkelijk te combineren is met een gezin en werk. Maar, jij hebt het wel het langst vol gehouden,’ complimenteerde ze lachend. Nog steeds werkt ze bij de vrijwilligerscentrale. Nota bene, drie verdiepingen onder ons kantoor! Als coördinator matcht ze de 150 vrijwilligers die onder meer wandelingetjes maken of kopjes koffie drinken met Amstelveense burgers. En hoewel de website tegenwoordig een groot deel van haar werk heeft overgenomen, fietst ze, indien nodig, nog steeds naar haar klanten. Bij het horen van haar verhalen krijg ik weer de aandrang om mijn diensten aan te bieden. Mijn jongens zijn inmiddels al wat ouder. Misschien vind ik over een poosje weer tijd om als vrijwilliger aan de slag te gaan.
www.amstelveenvoorelkaar.nl