Het exacte moment weet ik niet meer. Maar op een dag pakte ik een leeg schriftje, het was groen, en ik begon te schrijven. Eerst de personages en toen het verhaal.
Mijn man besteedde er niet veel aandacht aan. In die tijd waren er al zoveel ideeën voorbij gekomen. Ik was op zoek naar mijn passie, een doel. Iets waar ik gelukkig van zou worden.
Tijdens mijn vakantie op Terschelling groeide het idee, van een zaadje tot een ieniemienie stekje. De wind, de ruimte, de duinen van het eiland maakte mijn hoofd leeg. Maar het gevoel dat ik schrijfster kon worden bleef. Ook toen ik weer thuis was en de dagelijkse routine weer begon.
Eerst ben ik gaan lezen. Boeken over: hoe schrijf ik een boek. Sommigen waren heel zinvol. Maar Bestseller van Paul Sebes legde ik halverwege weg. Hij beschreef me te veel beren op de weg. En ook de opmerkingen: ‘Er zijn al zoveel schrijfsters’, ‘niemand leest toch meer een boek?’ en ‘ik ken ook iemand die dat heeft gedaan,’ negeerde ik. Ik wilde uitgaan van mijn eigen kracht. Dat het anderen niet is gelukt zegt toch niets over mij?
Het zou verstandig zijn geweest om eerst een schrijverscursus te volgen. Maar dat was niet mijn stijl. Daarvoor ben ik veel te ongeduldig. Dus ik besloot gewoon mijn gevoel te volgen, zoals ik mijn hele leven al had gedaan. Met mijn man sprak ik af dat ik elke donderdag zou schrijven. Zo begon het, in de zomer 2014.