Een ingespannen blik, een diepe ademteug en dan een slag! Doeltreffend slaat mijn jongste met zijn vuist op het plankje. Een triomfantelijke kreet en een vreugdendans volgt. Het hout is met een knal door midden gebroken.
Hij heeft zijn diepste wens op het plankje gezet. Ik probeer het te lezen: VOetbAlen. Mijn zoon wil later profvoetballer worden. Zijn gezicht glundert, wat is hij trots! Hij beseft niet dat hij zojuist iets heel belangrijks heeft geleerd. Nee, niet dat hij later zal voetballen tegen een vorstelijke betaling. Wel iets anders. Hij heeft geleerd dat hij iets kan waarvan hij vooraf dacht dat het onmogelijk was. Met angst in zijn stem had hij bij de trainster aangegeven dat hij het echt niet kon.
Bij de laatste les van de Rots en Water weerbaarheidstraining wordt aandacht besteed aan het geloven in eigen kracht. Maar bij sommige kinderen beïnvloedt de angst het resultaat. Met een bezorgd gezicht kijkt een jongetje naar zijn stukje hout. Volgens instructie zou hij zich sterk moeten voelen in zijn buik. Hij moet drie keer adem halen en dan... Net voor zijn hand het plankje raakt vermindert de vaart. Hij raakt het hout, het valt met een plofje op de grond. Ongebroken.
Het liefst wil ik hem toeroepen: ‘Iedereen kan het! Jij ook! Concentratie, focus en geloof, meer heb je niet nodig.’ Maar ik ben geen goeroe, geen trainster, slechts een toeschouwer. Hij probeert het nog een keer, en nog een keer. Zijn vuist zwaait door de lucht, opent zich halverwege. Plof, weer niet. Hij kan niet geloven dat hij de kracht heeft het hout doormidden te slaan. Het lukt hem niet. Daar zit hij, in zichzelf gekeerd, midden in de zaal. De rest van de kinderen rent intussen opgetogen rond.
Natuurlijk ben ik blij voor mijn zoontje. Thuis slaat hij voor zijn vader nog een keer een stuk hout in tweeën. Híj gelooft in zichzelf, weet dat hij het kan. Maar het beeld van het jongetje op zijn knieën, voor het plankje, blijft in mijn hoofd hangen. ‘Probeer het thuis nog eens,’ zei ik later tegen zijn moeder. ‘Laat me maar weten als ik je kan helpen.’
Want ook ik heb jaren geleden mijn doel op hout gekrast. PASSIE en INNERLIJKE RUST stond er met grote letters geschreven. Het bewijs ligt nog in de kast. Toen was het grappig. Maar nu, drie jaar later, is gebleken dat het toch iets in werking heeft gezet. Net als mijn zoon dacht ik dat het me nooit zou lukken. Maar het breken van het plankje, zorgde ervoor dat ik niet meer dacht in beperkingen. Het zette mij in beweging. Ik vond mijn passie en daarmee mijn rust. Dat gun ik iedereen, mijn zoon, maar zeker ook het jongetje. Want als ik het kan, kan hij het vast ook.