Als hij binnenkomt ziet hij meteen dat het mis is. De lege fles wodka staat op het aanrecht. Binnen is het een ravage, maar zijn vriend ziet hij niet. Hij vindt hem in de schuur, laveloos ligt hij met zijn gezicht op de gereedschapskist. Zijn lip en kin moeten zijn opengesprongen bij zijn val, het bloed ligt overal. Een vloek. ‘Waar ben je mee bezig?’ Zijn vriend reageert, probeert te zitten. Het lukt. Maar grijpt dan een stanleymes uit de kist. ‘Ik maak er een eind aan.’ ‘Niet doen.’ Hij zet een stap in de richting van zijn vriend, steekt zijn hand uit. Het mes wordt voor zijn neus gehouden. Dan snijdt het staal door de pols van zijn vriend. Niet in de breedte, maar in de lengte. Hij weet dat het niet dodelijk zal zijn, zijn moeder probeerde vroeger ook wel eens zelfmoord te plegen.
Dat vertelt hij toen ik hem tijdens het hardlopen tegenkwam in het Amsterdamse bos. Zomaar. We kennen elkaar van gezicht, zeggen elkaar altijd gedag. Soms stoppen we voor een praatje over het weer. Maar vandaag wil hij zijn hart luchten. Als hij spreekt, komt zijn adem, door de kou, als wolkjes uit zijn mond. Zijn jeugdvriend heeft het moeilijk en hij probeert hem erdoorheen te slepen. De gevolgen van een nare jeugd en veel onverwerkte trauma’s spelen hem parten. Ik hoor het aan, het is één en al ellende. Zijn vriend drinkt nu een fles wodka per dag en is niet meer in staat zichzelf te verzorgen. Zelfs voor de opvang is hij een zwaar geval.
‘Waarom help je hem nog?’ vraag ik. Met een man die jarenlang alleen leeft voor alcohol heb ik niet veel medelijden. Maar dan vertelt hij dat zijn vriend een jaar geleden nog een fanatiek sporter was. Hij zette zich in voor natuurbeheer in de regio, liep marathons en fietste. Ook liet hij zich in onherbergzame gebieden afzetten om de natuurelementen te verslaan. Zijn laatste reis heeft hem genekt. In het vliegtuig, terug naar Nederland, begonnen de angstaanvallen. En die zijn niet meer weg gegaan. Alcohol bood een uitweg.
Het beeld dat ik van de man heb is veranderd. Opeens begrijp ik waarom hij zijn vriend wil redden. Hij doet iets wat ik waarschijnlijk nooit zal doen, ik bewonder hem. Mijn spieren verkrampen van de kou, ik wrijf mezelf een beetje warm. Hij merkt het op en bedankt me voor het gesprek. Toch wil hij nog kwijt dat hij zijn vriend nu moet laten vallen. ‘Door mij te bedreigen is mijn grens bereikt. Maar…’
In zijn ogen zie ik dat hij hem zal blijven helpen. ‘Wat zal het je een goed gevoel geven als het lukt,’ moedig ik hem aan. Als we ieder onze eigen kant op rennen wens ik hem succes.
Drie weken later zie ik hem weer. De zon schijnt, het is warm. Zijn vriend is opgenomen en wordt nu professioneel opgevangen. Hij heeft zijn vriend kunnen redden van sluipmoordenaar Nr. 1.: alcohol. Twitter: @JacobinevdHoek