Met moeite wurm ik mij uit de jurk. Te krap. De vakantie heeft ervoor gezorgd dat de maat die ik normaal draag, nu oncomfortabel voelt. Maar wachten totdat mijn lichaam weer zijn oude vorm heeft kan niet. Trouwdata verplaats je nu eenmaal niet. Tenminste, niet om die reden. Dus wordt mij een maatje groter aangereikt en stap ik bezweet, maar met een passende jurk, uit het pashokje.
'Deze staat je echt goed.' De manier waarop de verkoopster het zegt doet me denken aan de wijze waarop een juf haar klas aanspreekt. Goedkeurend, en met een ondertoon waardoor je het niet waagt haar tegen te spreken. Vragend kijk ik naar de vriendin van mijn vader. Maar haar ogen zijn naar de vele andere trouwjurken afgedwaald. Is er nog een beter alternatief?
Dat ik negen jaar geleden op maandag om 9 uur bij het gemeentehuis in Amstelveen stond met mijn geliefde, was niet eens zo gek. Dat besef ik drie jurken later. Mijn wangen zijn intussen dieprood gekleurd als ik er één met bloemen probeer. ‘Of deze roze met kant?’ Ja, doe maar. We gaan! O, liever de blauwe jurk? Ook goed. Kunnen we dan nu betalen? In 2007 ging dat heel anders. Over mijn zwangere buik droeg ik een zakelijk jurkje en mijn man droeg een pak, hij had om half elf een afspraak met een klant. Een ambtenaar leidde ons naar een kamer waar we als burger ook eens konden genieten van het uitzicht over de Poel. Onze twee getuigen hadden hun eigen idee bij het kledingvoorschrift: in smoking stonden ze ons op te wachten. En zo lieten we ons registreren als partner. Contract getekend. Voor de vorm een kus. Maar, voor koffie, laat staan Champagne, namen we geen tijd.
Het past bij mij. Normaliter ben ik praktisch ingesteld en sta ik niet bekend als erg romantisch. Toch verlang ik al jarenlang naar een trouwaanzoek. Om elkaar in bijzijn van vrienden, familie en kennissen de liefde te verklaren, lijkt me bijzonder. Maar vooral het idee van een feest, waarbij alle dierbaren aanwezig zullen zijn, maakt, dat ik mijn geliefde met regelmaat reikhalzend heb aangekeken. Tevergeefs. ‘Je hoeft niet te trouwen om een feest te geven,’ is zijn standaard antwoord. Nu pas ik de één na de andere bruidsmeisjesjurk en begrijp ik zijn reactie. Stijf van de zenuwen maakt de toekomstige vrouw van mijn vader zich druk over alles wat met trouwen te maken heeft. Ze bekijkt TV-programma’s als ‘Say Yes to the Dress’ en weet intussen alles van het onderwerp af. Want op deze dag is er geen ruimte voor verkeerde keuzes! En er is veel te kiezen: de trouwlocatie, het programma, de taart, de huwelijksreis, etc. En dan spreek ik nog niet eens over de genodigden: wie mag er komen, en vooral, wie niet? Stress!
Na een urenlange zoektocht naar de juiste bruidsmeisjesjurk valt onze beslissing op een strak jurkje, dat ik zal dragen op de grote dag van mijn vader en zijn vrouw. Als mijn geliefde thuis komt toon ik hem trots de foto waarop ik poseer met mijn aanwinst. Na zijn reactie weet ik zeker dat er voorlopig geen trouwfeest voor ons zal zijn. Zijn blik gaat van de foto naar mij. Eerst zwijgt hij en daarna vraagt hij: ‘Vind je hem zelf mooi?’