Als ik de naam op het scherm zie, en vervolgens op de klok kijk, weet ik al waarom hij belt. 'Sorry,' neem ik op, 'ik ben de tijd vergeten.'
Mijn man wordt niet eens meer boos als we ergens komen en de ober zegt: 'De reservering staat op volgende week mevrouw.' Zelfs mijn schoonouders bellen tegenwoordig vooraf of ik een afspraak wel goed in mijn agenda heb staan. Het was laat, donker en koud toen ik vorige week vanaf de Beneluxbaan mijn man belde. Ik kwam uit een warme metro en hoefde nog maar een klein stukje met de fiets. Ik keek, en keek nog een keer. Niets. Geen fiets. ‘Hij is gejat,’ zei ik tegen mijn man, ‘kun je me ophalen? Ja, ik weet dat je me zei een beter slot mee te nemen. Dat hoef je me nú niet te zeggen!’ Met een vloek hing ik op. Stom. De kans dat hij me daardoor niet zou ophalen was groot. Chagrijnig liep ik richting mijn huis. De kou sneed in mijn gezicht. Hé, merkte ik op, waar is de parkeerplaats gebleven? Pas toen keek ik écht om me heen. Waar een parkeerplaats hoorde te zijn stond nu een kantoorgebouw. Beschaamd belde ik mijn lief weer op. Hij zat intussen in de auto. ‘Ik geloof… dat mijn fiets bij een andere halte staat.’ Me vergissen, ik heb er een abonnement op. Maar intussen ben ik er ook erg goed in geworden om dingen te regelen. Mijn onschuldige lach is geoefend, mij kwetsbaar opstellen kost me geen moeite. Voordat ik het weet komt er altijd weer een oplossing aangegaloppeerd.
'Ja,' zegt de man aan de andere kant van de lijn. 'U bent er niet. Kunt u misschien over een half uur?' Ik twijfel. Op woensdagmiddag staan mijn jongens om half één voor de deur. Zou er ook geen vriendje meekomen? En ze hebben geen sleutel. 'Natuurlijk,' antwoord ik.
Strak op tijd parkeer ik mijn fiets op de Rembrandtweg. Terwijl ik in de opticienstoel zit, en gis of het nu een V of een X is op het witte schermpje, appt een vriendin dat mijn jongens zijn opgevangen. Je mag de goden niet verzoeken, maar meestal… komt alles goed.