De bel. Met mijn mobiel aan mijn oor loop ik de trap af. Voor de deur staan mijn zoontjes ongeduldig te wachten. De muts van mijn oudste staat schreef op zijn hoofd. Hij loopt mij achterna als ik de trap weer oploop, en ik mijn gesprekspartner verontschuldigend uitleg dat mijn kinderen binnenkomen.
'Mam, kijk!' Ik hou mijn vinger voor mijn mond en sluit de deur van de werkkamer. Nog net zie ik hoe hij mij zijn rode rugzak wil overhandigen. ‘Wat wilde je mij laten zien?’ vraag ik zodra ik klaar ben. Als hij het me in de handen drukt, ben ik zo blij dat ik hem spontaan een kus geef. Dat het al die tijd in zijn luizenzak op de Piet Hein school heeft gezeten, en dat hij dáár nooit in heeft gekeken, terwijl ik toch wékenlang heb gezocht, vergeef ik hem.
Een dag nadat de zomervakantie begon kwam ik erachter. 'Jij hebt het voor je spreekbeurt meegenomen. Het moet nog op school liggen,' stelde ik vast. 'Nee hoor, ik heb het echt aan je gegeven,' antwoordde hij. Zijn blauwe ogen onschuldig op mij gericht. Dus zocht ik in alle kasten. Keek onder de bedden. En sprak ten einde raad zijn meester aan, die ik toevallig tegenkwam op de Amsterdamseweg. 'De klas is leeg,' zei hij. 'Je zou na de vakantie kunnen vragen of ze iets hebben gevonden?'
Op de eerste lesdag, glipte ik langs een onbekende juf en speurde in alle kasten van voormalig klas 5c. 'Waarom zit je aan mijn spullen?' Venijnig keek ze me aan. Ik legde uit wat ik kwijt was en dat het ergens in op school moet liggen. 'Hier ligt niets,' zei ze bits, en of ik háár lokaal wilde verlaten, de les begon. Opstandig keek ik nog één keer rond, maar verliet uiteindelijk toch, gehoorzaam, het lokaal.
Het heeft dus een half jaar verstopt gelegen in zijn luizenzak. Met trots houdt mijn zoon het in de lucht. Hij slaat het fotoalbum open waarop hij een Thaise olifant wast. En wijst daarna de plaatjes aan die we maakten in Bangkok. Ik lees vergeten verhalen. Mijn geheugen krijgt een update door het album door te bladeren. Onze vakantie komt weer tot leven. 's Avonds halen we herinneringen op en fantaseren we over nieuwe bestemmingen. Geen land te ver! We zijn het erover eens: het verloren fotoalbum is het mooiste kerstcadeau geweest.