De woorden schoten als vanzelf op het scherm. Op spel- en stijlfouten lette ik niet, dat zou later komen. Absolute focus. Met mijn hoofd zat ik in een andere wereld. Mijn personage en ik, wij waren één. Als het tijd was om te stoppen, dan raakte ik geïrriteerd. Het liefst schreef ik door, totdat ik niet meer kon, hoofdpijn kreeg. Schrijven, het was een verslaving geworden.
Het manuscript van mijn eerste thriller was af in oktober 2015. Ik liet het aan mensen lezen. Een van de lezers, een vader van een vriend, wees mij op de noodzaak mijn Nederlands bij te spijkeren. Ik nam zijn tip ter harte. Dagenlang nam ik alle regels nog eens door. Hoe zat het met voltooide deelwoorden, verwijswoorden, stam + t/d, actieve en passieve schrijfwijze, enzovoort.
Op goed geluk benaderde ik een lokale krant en vroeg of ik voor hen mocht schrijven. Soms heb je geluk; ze hadden al een tijdje geen vaste columniste meer en mijn schrijfsels waren welkom. Vanaf dat moment oefende ik mijn schrijvershand met mijn wekelijks column in het Amstelveens Nieuwsblad.
Dit zijn twee blogjes. VErbeteren!!!!!!
In de laatste feedback, gaf mijn criticus aan dat ik soms ‘haastig en oppervlakkig’ schreef. ‘Waar?’ vroeg ik hem. Die mail heeft hij nooit ontvangen. Ik dacht dat hij mijn vragen zat was en voelde me schuldig. Maar ik wist ook: een boek kan ik niet alleen schrijven. Ik heb hulp nodig.
Als een echte dromer bedacht ik dat ik als toekomstig schrijfster ook aan mijn zichtbaarheid moest werken. Dus activeerde ik mijn social media-gedrag. En op twitter begon ik schrijvers te volgen die me aanspraken. Dezelfde week nog, kwam ik, via twee klikjes, zomaar op de melding van Simone van der Vlugt. Ze gaf een workshop ‘Schrijven met Simone’. Zonder er verder over na te denken schreef ik mij in. Dit moest zo zijn.
Voor het eerst kwam ik in aanraking met iemand die dezelfde passie voelde als ik. Het gaf me enorm veel energie en de zekerheid dat ik door moest gaan. Het hielp en motiveerde me. Ook na de workshop. Ze leerde me over het fenomeen ‘Kill your darlings’. Personages en hoofdstukken, ze sneuvelden als geknakte wilgentakjes. Daarna herschreef ik mijn boek nog twee keer. Ik kwam erachter dat mijn voorbereiding verschrikkelijk slecht was geweest. Dat moest de volgende keer beter.
Toen kwam het moment dat het manuscript voldoende goed was. Dacht ik. Hoopte ik. Met zweet in mijn handen verstuurde ik het naar uitgeverijen. Mij restte niets anders dan wachten op antwoord. Geduld. Iets waar ik nooit sterk in ben geweest. Het duurt maanden voordat je iets van ons hoort, zei de website van de uitgeverij.
Simone wees me op de mogelijkheid een historische roman te schrijven. Ik fronste mijn wenkbrauwen, en reageerd: 'Veel te moeilijk.' Maar ze keek me serieus aan en zei dat het een kwestie van voorbereiden is. ‘Je moet alleen iets meer onderzoek doen voordat je aan schrijven begint.’ Het klonk volstrekt logisch.
@2020