Veertien jaar geleden liep ik met haar naar een terminal op Schiphol. Bij iedere stap liep ze trager. Ik maakte een grapje, zei dat een wijntje zou helpen. We dronken iets. Maar haar wangen kleurden niet van de alcohol, nee, ze werden lijkbleek. Voor de gate bleef ze staan als een trekpaard dat weigerde nog een stap te zetten. ‘Ik ga terug.’ Haar stem was rustig en resoluut. Hulpeloos keek ik naar haar vriend. Die haalde zijn schouders op. Ze hadden een afspraak: hij zou meegaan, ongeacht wat zij zou doen. Die middag vertrok ik met de man van mijn vriendin - erg goed kende ik hem niet - en een collega, naar een beeldschoon huis in de Provence in Frankrijk.
Ik dacht aan dÃe dag, toen ik afgelopen vrijdag met haar op Schiphol stond. We deden alsof er niets aan de hand was. We namen een drankje en praatten over onze bestemming. London. Alcohol sloeg ze af, het was nog vroeg. Sinds onze laatste poging had ze één keer gevlogen. Dat ging goed. Ze was overtuigd dat het weer zou lukken. Maar ik hield er serieus rekening mee dat we toch in Nederland zouden blijven.
Wanneer de angst is ontstaan is onduidelijk. Opeens was daar het gevoel; het omklemde haar hart en drong als een ongenode gast naar binnen. Een glibberig monster, dat zich verplaatste zodra ze hem wilde grijpen. Groots en krachtig. Haar hart bonst en haar adem stokt bij het idee dat ze opgesloten zit in een stalen kist. De kans dat er iets fout gaat, is klein; ze kent de statistieken. Rationeel weet ze dat. Maar haar gevoel zegt iets anders. En ze is een gevoelsmens, altijd al geweest.
‘We gaan boarden. Het is maar een half uurtje vliegen.’ Grappen maakte ik niet meer. Hoe meer argumenten ik bedacht om haar gerust te stellen, hoe stiller ze werd. De stewardess sloot de deur. We gingen. Zij ging! Er was geen weg meer terug. Motoren ronkten. Ze kneep haar ogen dicht om ze meteen weer open te doen. Ze moest haar angst overwinnen, wilde ze haar wereld vergroten.
Toen we boven de aarde hingen en de zon het water onder ons bescheen, rolde een traan langs haar wang. Het was gelukt. Ze kon weer dromen van verre reizen en snelle stedentrips.
Deze column is geplaatst in het Amstelveens Nieuwsblad. Meer columns vind je hier.