‘Ga je mee?’ vraag ik aan mijn zoontje die verveeld op de bank hangt. ‘Moet dat?’ ‘Ja, een beetje beweging kan geen kwaad.’ Mopperend en mokkend trekt hij zijn schoenen aan. Voor hem is het korte wandelingetje naar bakkerij Le Fournil de Sébastien een opgave, maar voor mij is het een waardevol moment. Terwijl onze voeten elkaars ritme zoeken reik ik naar zijn linkerhand. Gewillig stopt hij hem in de mijne. We lopen. Hij praat. Het voelt vertrouwd. Hij is nog zo klein.
Ik luister naar zijn stem, leef me in, en reageer enthousiast op zijn verhalen. Mijn nog lege plastic tas zwaait vrolijk in ons loopritme mee. We steken over. Onze handen laten los, maar zijn gebabbel gaat door. Als we tegelijk met andere klanten bij de ambachtelijke Franse bakker aankomen laat ik hen toegeeflijk voor. We hebben de tijd.
In de bakkerij verlekkeren we ons aan de macarons en madeleines en mijn zoon start de onderhandelingen. Terwijl hij hoog inzet: ‘We kunnen ze allebei meenemen?’ voel ik naar mijn portemonnee in de tas. Niets. In gedachten ga ik mijn gangen na. Ja, ik ben er zeker van dat ik hem in de tas heb gestopt. Ik kijk nog een keer. Onderin, daar waar het plastic ooit met stiksels aan elkaar zat vastgenaaid, zit nu een gapend gat.
We lopen dezelfde weg terug en vragen aan voorbijgangers of ze mijn portefeuille hebben gevonden. Kinderen knikken ontkennend en volwassen blikken meewarig. Mijn zoon kijkt onder auto’s en in bosjes, maar vindt niets waar hij mij blij mee kan maken. Voor de laatste bocht, en nog steeds met lege handen, vraag ik mezelf geërgerd af waarom ik werkelijk alle pasjes, inclusief mijn rijbewijs, in één beurs heb zitten.
Voor ons huis staat een onbekende fiets. We lopen ernaartoe en ik herken de eigenaresse: een buurmeisje van verderop. Ze heeft iets in haar hand. Het is mijn volgepropte portemonnee. ‘Ik herkende de foto,’ zegt ze. ‘U bent de moeder van… Dus wist ik dat u hier woont.’
De woorden ‘dank je’, dekken mijn blijdschap niet. Ze bespaart me veel regelwerk, maar ze toont me ook iets anders, wat veel meer waard is. Door mensen zoals zij, en door de wandeling met mijn jongste zoon – zijn vertrouwen, zijn hulp, haar eerlijkheid, haar hulp – merk ik dat de wereld zo slecht nog niet is.
Deze column is geplaatst in het Amstelveens Nieuwsblad. Meer columns vind je hier.