Een automobilist wringt zich op het laatste moment in een parkeergaatje. De bestuurder van de achterliggende kar drukt licht op de rem en toetert venijnig. Een waarschuwing. Een correctie. Een ergernis. Ik glimlach. We zijn weer thuis.
Ho Chi Minh. We staan met zijn vieren op de stoep en staren over het massaverkeer naar de overkant. Banen zijn onherkenbaar. Verkeerslichten lijken geen functie te hebben. Brommers, volgeladen motors, auto’s en een enkele durfal op een fiets glijden aan ons voorbij. Ze raken elkaar NET niet. Gezichten staan gelaten, niemand windt zich op. Er wordt veelvuldig getoeterd. Een waarschuwing. Vrolijk. ‘Vietnamees music’. In Amstelveen is de wind geen föhn. Daar is de lucht koel en breekt het zweet mij niet direct uit zodra ik naar buiten loop. Er ligt geen plastic op de grond dat schreeuwt om opgeraapt te worden. Slechts her en der een papiertje of blikje, maar daar is dan ook op Facebook de actiegroep ‘Houd je dorp schoon’ voor opgericht zodat we met zijn allen gaan rapen. En ik raap met liefde mee.
Haren in een snelle knot. Geen make-up. Een wijdzittende katoenen broek en het allerergste: (in de ogen van een Amstelvener) Teva-sandalen (heerlijk in zo’n warm klimaat, en erg praktisch tijdens het regenseizoen!) Een maand lang loop ik zo rond. Zonder schaamte. Maar bij aankomst, op het Stadsplein, met onze backpack nog op de rug voel ik blikken priemen als grijnzende beschuldigingen: Hoe kan ze zoiets aantrekken?
Hoewel ik het erg aantrekkelijk vind als mensen zich nergens druk over maken, geniet ik toch van het verzorgde Nederland. Auto’s stoppen als ik voorrang heb. Verkeersborden hebben een functie. Er klinkt geen getoeter, de hele nacht door. Door de afwisseling van seizoenen geniet ik iedere keer opnieuw van het weer. Er zijn geen eetkarretjes meer op straat, mensen leven niet buiten, maar we mogen wel weer alles eten, en hebben geen angst meer voor vreemde bacteriën.
Vakantie is fijn. Maar thuiskomen is minstens zo plezierig.
Deze column is geplaatst in het Amstelveens Nieuwsblad. Meer columns vind je op de website van Jacobine van den Hoek.