Ik zet mijn vingers aan de lippen, richt ze daarna naar mijn jongste zoon en blaas. Tientallen onzichtbare kusjes vliegen door de lucht. Mijn glimlach verbreedt als hij ze terugblaast. En ik probeer zijn luchtkusjes te vangen. Ze vervliegen, maar hebben mijn hart geraakt. Fladderend dwarrelen ze door mijn lichaam.
Duurzaam. Een woord dat steeds vaker klinkt. Bij ‘duurzaam’ denk ik aan iets materieels. Iets wat heel lang kan worden gebruikt, of nog beter, kan worden hergebruikt. Van verspilling houden we niet. De Van Dale zegt over het woord duurzaam: bestemd om langer te bestaan. Een andere betekenis is: lang aanhoudend. En: het milieu zo min mogelijk belastend. We willen graag duurzaam investeren zodat niets vervliegt. Niets wordt verspild.
Dat moment. Ik weet zeker dat ik later - als mijn spieren stram zijn, en mijn dromen zich noodgedwongen beperken tot een daguitje of een wandeling – terugdenk aan zijn kleine handje. Zijn zacht blazende lippen. Tien, twintig, nee honderd onzichtbare kusjes vlogen mijn kant op. Ze verwarmden mij. Elk vlinderkusje vergrootte mijn liefde voor hem. Duurzaam. Bestemd om langer te bestaan. Lang aanhoudend. Zijn luchtkusjes belastten het milieu niet.
Ik ben een groot voorstander van duurzame (culturele) investeringen in Amstelveen. Maar ik vind het belangrijk dat we ons niet beperken tot materiele zaken. Soms lijken investeringen warmgebakken lucht, zoals de kusjes van mijn zoon, maar in werkelijkheid kunnen ze kostbaar zijn. Onbetaalbaar zelfs. Het gaat om de juiste beslissingen voor de juiste investeringen.
Deze column is geplaatst in het Amstelveens Nieuwsblad.
Alle columns van Jacobine staan op www.jacobinevandenhoek.nl