‘We zijn al vierentwintig jaar bij elkaar en ik ben nog steeds blij met hem. Kijk hem nou.’ De vertedering druipt van haar stem. Ik kijk en zie een man. Zijn hemd strakgespannen over zijn buik, die behoorlijk is. Hij zegt niet veel, en zit erbij alsof hij zich afvraagt wat hij in Café Thijs doet. Ik glimlach naar haar en knik vol begrip. Zij ziet iets wat ik niet zie. Zijn schoonheid moet zijn verpakt in een pakketje gedeelde ervaringen. Gezamenlijke avonturen. Gelach. Gehuil. Haar tranen op zijn borstkast. Zijn armen om haar heen. Haar vingers troostend door zijn haren toen hij het moeilijk had. Soms zijn woorden niet afdoende maar zijn het gebaren van geliefden die je ergens overheen kunnen helpen. Samen hebben ze vast gelukkige momenten gehad. Hun DNA mengde zich na een intiem samenzijn; en er gebeurde een wonder! De wereld verrijkte zich met hun kroost.
‘Natuurlijk,’ zegt ze. ‘Er waren momenten dat het lastig was. Wie kent ze niet? Vooral toen de kinderen klein waren. De zorg voor hen, de verantwoordelijkheid en geen enkel moment voor jezelf. Het waren jaren van opoffering.’ Ze geeft het toe. Soms benijdde ze vriendinnen die voor zichzelf kozen; ze scheidde van hun man, en kregen hun vrijheid terug zodra de kinderen bij hun ex waren. Ze hadden tijd. Veel tijd. Tijd om te gaan en staan waar ze wilden. Uit te gaan. Leuke dingen te doen. Even geen verplichtingen. Niets. Niets! Nu is ze blij dat ze heeft doorgezet. Hoe vol is haar leven nu met hem. Met lede ogen volgt ze de wanhopige zoektocht van haar vriendinnen; nog steeds zijn ze op zoek naar de ware. Bepakt met ellenlange en onvervulbare wensenlijstjes waaraan deze persoon zou moeten voldoen. Een utopie, dat heeft ze hen al zo vaak voorgehouden. Een relatie onderhouden is niet makkelijk, daarvoor moet je met elkaar blijven praten. Zoals zij en haar partner altijd hebben gedaan. ‘Kijk hem nou.’
Na haar uitleg kijk ik nog eens naar haar man, en op de een of andere manier zie ik hem nu anders. Nog steeds zou ik hem niet aantrekkelijk willen noemen, maar er is iets. Iets waardoor ik langer naar hem kijk en mijn lippen zich tot een glimlach plooien.
Deze column is geplaatst in het Amstelveens Nieuwsblad.
Meer columns op www.jacobinevandenhoek.nl.