Net als iedere zondag reden wij op feestdagen naar de Duivelandselaan. Het huis van bompa en omi was groot. Het had geen etages, maar wel een garage die was verbonden met het huis. De bougainville die zomers de tuin opfleurde, was met kerst vaak bedekt met sneeuw. Toch bleven we binnen. We maakten geen sneeuwpop. Mijn grootouders waren oud, en deden dat soort dingen niet.
Onze familie was klein. Ik had twee ooms en tantes, en vier neven. Mijn moeder en ik waren de enige die iedere zondag bij bompa en omi langsgingen. ‘Hoe gaat het op school?’ vroeg mijn omi ieder half uur. Geduldig vertelde ik het haar meerdere malen. Na de koffie met gebak van Prenger, ging de tv aan. Op zondag was er voetbal. En dan dienden wij, vrouwen, onze mond te houden. Ik bekeek sigarenbandjes, speelde met de zilveren sigarenknipper, en drukte op een knop om de asbak te laten spinnen. Speelgoed was er niet. De draaiende asbak gaf een grappig geluid, maar leverde een geïrriteerde blik van bompa op. Meestal stond ik na een tijdje op en wandelde naar zijn werkkamer. Bompa’s boekenkast bedekte twee hele muren. Ik las titels. Gleed met mijn vingers over kaften en koos uiteindelijk een boek, dat ik begon te lezen.
Op feestdagen was de hele familie er. Mijn moeder, ik en mijn tantes droegen onze mooiste jurk, en de mannen een pak. Zelfs mijn vier oudere neven droegen jasje, dasje en liepen rond als een mini-James Bond. Gesprekken gingen over alles wat er dat jaar was gepresteerd, want ja, iedereen wist dat hard leren en werken uiteindelijk werd beloond. Bompa en zijn moeder leefden vroeger van liefdadigheidsgeld van de kerk. En kijk hem nu! Trots klopte hij zichzelf op de borst. Sigarenrook kringelde uit zijn mond als om zijn woorden te omlijsten.
En dan was daar, zoals ieder jaar, het moment. Ik keek op naar de envelop. Bompa hield hem hoog. Het bedrag dat erin zat mocht je houden. Tenminste als je als eerste het antwoord wist. Cijfers vlogen mij om de oren. Optellen. Aftrekken. En gedeeld door. Mijn neefjes keken geconcentreerd. En ik deed hen na. En toen werd het stil. Verwachtingsvol keek bompa de jongens aan. Ik sloeg mijn ogen neer en pulkte aan mijn rok. De oudste wist zoals altijd het antwoord en nam de envelop met een grote glimlach aan. Bompa was trots. Het was een echte feestdag.
Deze column wordt geplaatst in het Amstelveens Nieuwsblad. Meer columns hIer.