De oproep in de buurtapp Nextdoor was voor mij geschreven. Vanaf een plaatje keek de rode poes, Ciska, mij aan. Ze leek op Jacob, mijn kattenvriendje, die ooit had gesnoept van het rattengif dat de buurman buiten had neergelegd. Daarna werd hij zwak en misselijk en was hij onder een heg in slaap gevallen. Drie dagen later vonden we hem. Verstijfd. In dezelfde houding als hij altijd op onze bank lag. Zijn lieve kopje rustte op zijn pootje. Ciska had geen huis meer omdat haar baasjes naar een verzorgingstehuis waren overgeplaatst. Wie kon de zorg overnemen? Wij, dacht ik meteen. Wij! Ik mailde direct mijn interesse, maar was eerlijk over mijn man. Hij vond katten vies, en zei vaak: ‘In ons huis komen geen katten!’ Dat laatste benoemde ik maar niet. ‘Schat, hoe laat ben je vanavond thuis,’ vroeg ik mijn man de volgende dag poeslief. ‘Hoezo?’ ‘Nou, dan kun je mee. We willen naar een kat gaan kijken.’ Zijn reactie was maar op een manier te interpreteren. We zouden geen kat of poes krijgen. Maar, als een vrouw iets in haar hoofd heeft… Na twee maanden zeuren, en flink inspelen op zijn gemoed, stelde ik hem voor een hond te nemen. Hetzelfde ras dat hij vroeger bij zijn ouders had. Ik zag in zijn ogen dat hij terugdacht aan een gelukkige tijd; de hond waar hij mee speelde is altijd zijn maatje geweest. Een vriend. Het duurde even, maar na een paar maanden zei hij: ‘oke’, en gingen we op zoek naar een nestje voor Tervuerense herders. Hoe concreter de aanschaf van een hond werd, hoe benauwder ik het kreeg. Wie zou de hond gaan opvoeden, uitlaten, en wie regelt opvang? Het meeste werk zou op mij neerkomen. Ik wist, het enthousiasme van kinderen neemt af naarmate een spel of ding (of dier?) ouder wordt. De hond kwam er niet. Een jaar nadat ik Ciska wilde opvangen, gingen we op zoek naar een nestje kittens. We bezochten Elisa, ze was net bevallen van vier kittens. Wat waren ze mooi! En lief! Helaas waren we te laat, ze waren vergeven. En nu is het wachten op Elisa’s volgende zwangerschap. Want wie poeslief wachten, wordt vanzelf beloond.
Deze column is geplaatst in het Amstelveens Nieuwsblad. Meer columns hier.