top of page
  • Foto van schrijverJacobine van den Hoek

Tattoo


‘Welke zou jij dan kiezen?’ vraagt mijn jongste. Ik hoef er niet lang over na te denken. Al sinds mijn twintigste heb ik er een idee bij: een vogeltje. Klein, maar fijn. Met uitgestrekte vleugels, zwierend door de lucht. Haar blik gericht in de verte, kijkend naar iets wat alleen zij ziet. En verder niets. Haar zweven op de luchtstroom symboliseert mijn ultieme vrijheid. Vrijheid om te gaan en vliegen waar ik wil. Met als enige geluid de wind in mijn oren als ik wend. En wellicht mijn eigen roep. Dat dacht ik bij de tatoeage die ik ooit wilde nemen, maar nooit nam.

Bij mij vroeger thuis werden tatoeages beschouwd als ordinaire plaatjes. Puberaal. Valse symboliek. Onterecht, denk ik. Een tattoo houdt een herinnering levend en markeert een periode in je leven die je nooit meer kunt of wilt wissen. Het onherroepelijke maakt het spannend, en ook rebels. Het trok me aan. Maar toch heb ik het nooit gedaan.

Aan tafel, met onze zonen, hadden we het er vaak over. Vooral toen zich vlakbij ons huis, op de Amsterdamseweg, een tattooshop vestigde. ‘Als je ermee thuiskomt, dan gooi ik je eruit,’ zei mijn man gekscherend, toen ik mijn voornemen besprak de vogel op mijn lichaam te laten tatoeëren. ‘Met een vulpen in zijn snavel,’ voegde ik er aan toe. Mijn jongste werd enthousiast en vertelde het aan iedereen die het maar wilde weten: zijn moeder nam een tattoo! Hijzelf wilde een vos op zijn arm, of een ander dier. Daar zou hij nog eens goed over nadenken.

De foto van vorige week, genomen door de oudste – hij heeft een tussenjaar en is in Caribisch gebied – beschouwden wij als provocerend. De foto was genomen in een tattooshop, en toonde creaties van zijn vrienden. De ene had de omtrek van Bonaire laten tatoeëren, de ander een zon. ‘Zie je,’ zei mijn man trots, ‘hij laat zich niet gek maken en staat stevig in zijn schoenen.’

Gisteren kwam onze 18-jarige puber weer terug. Zijn gezicht gebruind, zijn haren lang, en op zijn enkel… een tattoo met de plaatselijke groet van Bonaire. Bon.

Deze column is geplaatst in het Amstelveens Nieuwsblad. Meer columns hier.

bottom of page