In mijn hoofd stuiteren tientallen ballen. Ik probeer de vallende ballen op tijd te grijpen en gooi ze weer in de lucht. Een, twee, hop. En verder. De ballen zingen mantra’s: Niet vergeten! Nog te doen! Denk nou na!
Waar is mijn lijstje? Ik kijk om me heen en zoek mijn pen. Weg! Nee! Het was mijn lievelingspen, een Parker, rood met het logo van Robert Half erop. Een pen uit het verleden. We hadden al heel wat meegemaakt, wij samen. Ik nam haar overal mee naartoe. Zij bewaakte mijn agenda en hield mij scherp met haar rollende inkt. En nu is ze weg. Foetsie. Verdwenen. In een achteloos moment moet ik hem ergens hebben achtergelaten. Samen met een mapje, dat ik ook al niet kan vinden. Ik baal, maar herpak me. Materiele zaken zijn makkelijk te vervangen en de ideeën in mijn mapje herinner ik me nog goed. Via internet bestel ik een nieuwe Parker en laat meteen mijn naam ingraveren. Voor de eerlijke vinder. ‘Waar een deur sluit, opent een raam,’ zei laatst een wijs man tegen mij. Met mijn oude pen schreef ik de woorden in een schrift.
Met mijn haren nog nat van het douchen, kleed ik me aan, pak mijn spullen en ga op weg naar ANNA, over vijf minuten verwachten ze me bij een overleg. Ik open de schuur en… Daar waar mijn fiets normaal staat, is nu een lege plek. Verward sluit ik de schuurdeur en loop terug naar onze voortuin. Heb ik hem gisteravond niet opgeruimd? Ik staar naar de lege plek voor ons huis en tegelijkertijd voel ik iets in mijn zak. Een sleutel. Mijn fietssleutel! Dan stond hij vast voor de deur en hebben de dieven de fiets in een busje getild.
‘Denk na,’ zegt mijn man die ik als eerste hulplijn direct bel. ‘Heb je je fiets ergens neergezet, en ben je daarna gaan lopen?’ Zijn stem is geruststellend. ‘Ja,’ zeg ik – mijn jongste zoon had het precies zo kunnen zeggen – ‘daar moet ik eens goed over nadenken. Maar daar heb ik nu geen tijd voor. Ik moet gaan.’
Er is een nieuwe bal in mijn hoofd ontstaan. En terwijl ik naar de Annakerk rijd, bedenk ik dat ik gisteren op de fiets naar de AH Van der Linden ben gegaan, en met twee zware tassen terugliep. In gedachten werp ik de ‘fietsbal’ heel hoog in de lucht. Die vang ik later wel weer op.
Deze column is geplaatst in het Amstelveens Nieuwsblad. Meer columns hier.
Jacobine van den Hoek is naast columnist, auteur van Zondebok, haar romandebuut dat verschijnt in april.