De personen met wie ik heb afgesproken zijn er nog niet. Ik neem plaats op een kruk aan de bar van Nice! en pak mijn mobiel. Er is een bericht van school. Ik had het al voorbij zien komen, maar had de tekst nog niet gelezen. Begeleiding kamp, is de kop. Ik lees en schiet in de lach. Heb ik hier een script van de luizenmoeder voor me?
Ouders hebben zich gepasseerd gevoeld. Moeders die zich duidelijk als de perfecte kandidaat zagen om mee te mogen als begeleider van groep 8, zijn kennelijk niet gevraagd. Erger nog, opeens werden ze geconfronteerd met namen van ouders die nota bene vorig jaar ook al mee zijn gegaan! Het is niet eerlijk! Het is een schande! Hebben ze daarvoor al die jaren de rotklusjes gedaan? Luizeneitje gevlooid in vette haren. Klassen gesopt. Slingers gevouwen en opgehangen aan kromme spijkers. En waar waren die ouders die nu mee mogen op kamp? Nou? Waar? Dat zullen ze hebben gedacht, toen een andere moeder hen op het schoolplein influisterde wie dit jaar de gelukkige ouder was die mee mocht op kamp.
Naar aanleiding van de klachten stelt de directeur voor een procedure op te stellen. In het vervolg hoeven er geen tere ouderzieltjes meer te zijn. Ik klik mijn tong. Alsof er geen voldoende regels en procedures zijn.
Het meisje achter de bar vraagt wat ik wil drinken. Ik bestel een rode wijn en vertel waarom ik mijn hoofd schudde. Ze is jonger dan ik. Haar lach bereikt haar ogen niet, haar mond trekt zich in een grimas als bij een beleefdheidsgebaar. ‘Hoe gaat het met je?’ vraag ik. ‘Het is de aanslag in Utrecht. Ik ben helemaal van slag.’ ‘Was je er bij?’ ‘Nee, nee. Maar daardoor denk ik elke keer terug aan… Het was aan de overkant bij ons, weet je. In Westwijk. Gewoon twaalf uur ’s middags. Ik was thuis, en heb de schoten zelfs gehoord. Die kogels... voor hetzelfde geld…’ Ik zie haar slikken, en houd nog net op tijd een grap in. Dit is niet het moment om satire te maken. ‘Tja,’ zeg ik, en neem een slok van mijn wijn. ‘Na zo’n liquidatie-poging om de hoek, kan ik me voorstellen dat een bericht over luizenmoeders triviaal wordt.’ Ze knikt. Dit keer bereikt haar glimlach haar ogen wel.
Deze column is geplaatst in het Amstelveens Nieuwsblad. Meer columns hier.
Jacobine van den Hoek debuteert in april met haar debuutroman Zondebok.
Een sfeervolle en spannende roman over een krachtige vrouw in 16e-eeuws Amsterdam. Een verhaal gebaseerd op historische feiten.