top of page
Foto van schrijverJacobine van den Hoek

Zeuren


’Waarom zou een vrouw met zo’n dure jas kijken naar de prijs?’ De man stond naast me bij de zuivel, en keek me van onder zijn wenkbrauwen aan. Hij verwachtte een reactie. Een aanmoediging om verder te gaan. Ik zweeg. Wist zelfs niet hoe ik moest reageren. Rustig legde ik de yoghurt weer terug in het koelvak - er zaten vruchtjes in. Daar had ik naar gekeken; nog steeds eet mijn puberzoon geen yoghurt met stukjes. Natuurlijk had ik de man kunnen antwoorden dat op het product geen prijs te vinden is. Of ik had kunnen zeggen dat de jas tien jaar oud was, en ooit gekocht in het buitenland. Duur. Zeker, maar elk jaar geniet ik ervan. Ik had hem kunnen aanspreken op de merkkleding die hij zelf droeg. Een tegenaanval. Een gevatte opmerking misschien. Maar wat had het voor zin? De man, hij was van mijn leeftijd, zag er keurig uit. Maar zeg nu eerlijk, achter nette kleren kunnen etterende wonden schuilen. Toch wilde ik niet over hem oordelen. Mij verlagen tot zijn niveau zou van mij een medestander maken. Een mede-zeurpiet. En… wat wist ik over hem. Niets. Misschien had hij redenen om een dergelijke opmerking te maken. Ik draaide me om en ving de blik van een vrouw verderop. Ze trok haar wenkbrauwen op, glimlachte samenzweerderig en knipoogde naar me. Toen wist ik dat ik de juiste beslissing had genomen. Mensen die vragen om negatieve aandacht kun je, net als dreinende kinderen, beter links laten liggen.’ Over deze gebeurtenis vertelde mijn bootcampvriendin in het Amsterdamse bos tussen de ‘squat jumps’ en de buikspieroefeningen door. ‘Typisch Amstelveens,’ vond ze. ‘Gegoede zeurende burgers, het stikt ervan.’ Ik trok het verder. Was het niet typisch Nederlands? Een mening over iets hebben, zonder dat je precies weet waar het over gaat, en je daarover ook nog eens negatief uiten. ‘Nuance is niet sexy’ kopte de NOS laatst. Is het ooit sexy geweest, vraag ik me af. De man bij de supermarkt wilde een punt maken, zoals tegenwoordig velen doen. Mensen willen gehoord worden. Ze klagen over het weer, de overheid, of over de zomertijd; jengelen willekeurig op straat, of in de supermarkt. Gezeur als handelsmerk. Elke neerbuigende en aanvallende opmerking, zegt meer over hen, dan over het onderwerp.

Deze column is geplaatst in het Amstelveens Nieuwsblad. Meer columns hier.

Jacobine van den Hoek debuteert in april met haar debuutroman Zondebok.

Een sfeervolle en spannende roman over een krachtige vrouw in 16e-eeuws Amsterdam. Een verhaal gebaseerd op historische feiten.

Verschijnt 9 april 2019

bottom of page