Naast me veegt een vrouw haar tranen weg. Hij was jong. Te jong. Angstvallig houdt ze een zakdoekje in haar hand, als houvast in een overrompelende tijd. De kerk is afgeladen. Er klinkt gesnotter en gesnuf en iemand kucht een kriebel weg. Ook ik heb tranen in mijn ogen. Van mededogen. Maar ook omdat zijn dood de realiteit van het leven keihard blootgeeft.
Iedereen richt zich op de preekstoel waar een nieuwe spreker zich klaarmaakt om te speechen. De spreker kucht alsof hij de microfoon wil testen. Dan begint hij. Met een trotse houding, gekleed in een maatkostuum, stelt hij zich voor als collega. Maar al snel blijkt dat hij de baas is van een bedrijf waar hij bijzonder trots op is. ‘Onlangs is Berend onverwacht heengegaan,’ begint zijn speech. ‘Hij was een belangrijk man. Voor mij, maar ook voor de organisatie’. Met opengevouwen handen, zijn hoofd een beetje schuin, kijkt hij naar de kist, bedekt met bloemen. Eerbiedig buigt hij zijn hoofd. Dan vertelt hij wat er allemaal is gepresteerd de afgelopen jaren: de gestegen omzet, de uitbreiding, de geweldige personeelsfeesten, ja zelfs de noodgedwongen ontslagen vergeet hij niet te benoemen. ‘Want,’ zo stelt hij, ‘daardoor is het bedrijf nu weer winstgevend. En zonder zijn inzet,’ opnieuw kijkt hij nederig naar de kist, ‘was dat allemaal niet gelukt.’
De vrouw met het zakdoekje op haar schoot begint onrustig op de bank te schuiven. Een bekende verderop geeft me een knipoog. ‘Hij is alleen vergeten een banner met logo mee te nemen,’ fluister ik zacht in mijn vriendins oor. Ze onderdrukt een lach en stoot me aan.
Tien minuten zijn al ruim verstreken als de man op de kansel nog steeds praat. Meer mensen beginnen zich te roeren. Het begint te gonzen binnen de muren van de kerk. De dominee staat op om te hinten. Tevergeefs.
‘Wie had vijftien jaar geleden kunnen denken dat ons bedrijf…’ Met brede gebaren onderstreept de directeur grootaandeelhouder (DGA) zijn woorden. Hij is volledig in zijn element en lijkt de commotie niet op te merken. Zijn goedgevulde buik drukt tegen de kansel en laat het water in zijn glas bewegen. Zijn handen waaieren door de lucht. Met overtuigende woorden beschrijft hij wat hij, DGA, allemaal heeft meegemaakt. De kansen! De ontwikkelingen! Ten slotte vangt de dominee zijn aandacht en haal ik opgelucht adem.
Ook dit is de realiteit van het leven.
Deze column is geplaatst in het Amstelveens Nieuwsblad. Meer columns hier.
Jacobine van den Hoek heeft tevens een debuutroman geschreven, Zondebok, dat onlangs is verschenen.
Zondebok is te bestellen bij boekhandels en via deze link (gratis verzending).