Op zoek naar lachende gezichten wandel ik door de dorpsstraat. Een stoel. Meer heb ik niet nodig. Een stoel bij een tafeltje met goed gezelschap. Want alleen is maar alleen. Meestal vind ik dat prettig, maar tijdens het avondeten, als iedereen met elkaar kletst, voelt het wel eens eenzaam.
‘Wat knap. Ga je helemaal alleen op vakantie?’ Dat hoor ik vaak als ik vertel dat ik elk jaar in mijn eentje naar Oerol op Terschelling ga. Dan leg ik uit dat het even wennen is om je open te stellen voor anderen, maar als het lukt, verrijkt het mijn leven. Helemaal alleen kom ik in contact met de meest bijzondere mensen, hoor de meest uiteenlopende verhalen. Mooi en onverwacht.
Mijn blik valt op een lege stoel. Twee gezellig ogende heren zitten naast elkaar aan een zespersoons tafel. ‘Vrij?’ vraag ik beleefd en knik naar de lege plek naast hen. Ze knikken en spreken onverstoorbaar verder, maar ik merk dat ze zijn afgeleid. Natuurlijk dring ik mezelf niet op; ik kijk op mijn mobiel, lees de krant en bekijk het menu. Na een poosje voegen zich twee vrouwen bij ons tafeltje. Een van hen, een blonde, kijkt verstoord naar mijn plek. ‘Zullen we binnen gaan zitten?’ zegt ze na een tijdje. ‘Natuurlijk, reageert haar man, ‘wat jij wilt.’ Maar niemand staat op. Het is mooi weer, voor het terras lopen de meest diverse mensen langs; het is een lekker plekje, zo onder de luifel.
Het gesprek tussen de vier gaat verder, totdat de blonde vrouw opnieuw zegt: ‘We kunnen ook binnen zitten?’ Ze wiebelt op haar stoel. Weer wordt er geknikt en verplaatsingsopties worden doorgenomen. Zelfs ik word er ongemakkelijk van. ‘Je mag daar gaan zitten,’ zeg ik ten slotte, zo vriendelijk als ik kan, en ik wijs naar de lege stoel tegenover mij. Het ei van Columbus! De oplossing stond al die tijd nog geen meter bij haar vandaan. De blonde dame staat op en gaat zitten. Een voorzichtig glimlachje is mijn dank. Ze wijst op het krantje en vraagt welke voorstelling ik heb gezien. Ik reageer, en voor ik het weet hebben we het over mijn woonplaats Amstelveen. Ze blijken er geboren en getogen te zijn en kennen alle plekken waar ik graag kom. We praten. We lachen, en beloven elkaar te blijven volgen. En dat allemaal dankzij een lege stoel.
Deze column is geplaatst in het Amstelveens Nieuwsblad.
******
Onlangs is Zondebok, de debuutroman van Jacobine van den Hoek verschenen.
'Een verdienstelijk, overtuigend debuut.' - Telegraaf
'Zondebok is een interessant boek, leest vlot, boeit vrijwel meteen en is zonder een spannend boek te zijn wel degelijk spannend.' - Remco Houtepen, boekverkoper Libris Venstra Amstelveen
Zondebok is verkrijgbaar bij lokale boekhandels of via internet. Ook verkrijgbaar als e-book of luisterboek.