Er klinkt een piep. Onverwacht, schel en doordringend. Ik spring opzij en met mijn handen maak ik een afwerend gebaar. Verschrikt kijk ik naar rechts. Direct zie ik de lichtflitsen; in het donker een aanval op je netvlies, maar deze ochtend slechts hinderlijk als muggenprikjes. Als ik een kat zou zijn, zou ik mijn haren opzetten, mijn rug bollen en zou ik om me heen kijken naar wie ik kon klauwen. In de Talmastraat is echter geen mens te zien. Er hangt slechts een klein venijnig apparaatje aan een muur onder een raam dat mijn ergernis veroorzaakt. Een kattenverjager. Ofwel een mensenverjager. Vorig jaar bedacht ik dat ik mijn gehoor maar eens moest laten testen. Niet dat ik zo slecht hoor, integendeel, elk geluid, van hoe ver ook, bereikt mijn oorschelp met gemak en wordt niet (of slecht) gedempt of gefilterd. Bij serviesgekletter bedek ik automatisch mijn oren en van kindergeschreeuw word ik stapeldol. En wanneer ze bij mij thuis via de speaker van hun mobiel naar iets luisteren (bizar veel hoge tonen!) vraag ik steevast of het zachter mag, zelfs als zij beneden zitten en ik boven. ‘Steekt u altublieft uw linker of rechter hand op als u iets hoort,’ vroeg de medewerker van audicien Oorwerk aan me. Met een koptelefoon op mijn hoofd zat ik in een comfortabele stoel en ik hoorde de lage bromgeluiden en piepjes al snel op me af komen. Enthousiast ‘wees’ ik de geluiden aan. ‘U heeft het gehoor van een baby,’ concludeerde ze ten slotte. Ik wist niet of dat goed of slecht was. ‘Uw gehoor heeft een breed bereik. Daar zult u soms last van hebben, maar daar kunnen we helaas niets aan doen.’ Na de constatering dat ik hyperacusis had, in dit geval audiosensitief, ging ik opgelucht naar huis. Het is fijner om ‘iets’ te hebben, dan om gewoon een ‘zeur’ te zijn. En hoewel de wereld niet is veranderd sinds de diagnose en ik nog regelmatig kattig uit de hoek kan komen bij plotseling hard geluid, reageert mijn directe omgeving begripvoller als ik last heb van geluid. En nu is het afwachten of mijn buurvrouw ook begripvol zal zijn en het geluidsniveau van de kattenverjager verlaagt. Ik zal haar, met mijn kattig gehoor, dankbaar zijn, en haar, als ik een kat zou zijn, vriendelijke kopjes geven.
***
Jacobine van den Hoek schreef haar debuutroman Zondebok. Het boek is verkrijgbaar bij alle lokale boekhandels of via internet. Ook als e-book of luisterboek.
'Een verdienstelijk, overtuigend debuut.' - Telegraaf
'Zondebok is een interessant boek, leest vlot, boeit vrijwel meteen en is zonder een spannend boek te zijn wel degelijk spannend.' - Remco Houtepen, boekverkoper Libris Venstra Amstelveen