‘Nooit! Nooit zal ik op zo’n elektrisch ding stappen!’ Bij het idee alleen al voel ik mijn spieren verschrompelen tot uitgedroogde lente-uien. ‘Ouderen die normaal niet meer op een fiets stappen, fietsen door de e-bike weer,’ zegt mijn vriend. Ik mompel iets onverstaanbaars. ‘En denk aan mensen die gewoonlijk met de auto naar hun werk gaan? Zij fietsen nu ook. Met een e-bike kom je gewoon verder. Wen er maar aan.’ Ook al zegt mijn hoofd dat ik hem misschien gelijk moet geven, mijn hart weigert als een paard voor een te hoge hindernis. Een bloedhekel heb ik eraan als ik op het Zwarte Pad met moeite mijn stuur recht moet trekken omdat er weer een ‘fietser’ als een idioot langs me raast. Nee, ik schreeuw niemand na. Nog niet. Maar mijn aversie tegen de wildgroei aan kamikazefietsers neemt bij elke e-voorbijganger toe. ‘Heb jíj een e-bike?’ Ik kan mijn verbazing niet verbloemen. Vanwege een blessure is mijn bootcampmaatje op de fiets naar het Amsterdamse Bos gekomen. ‘Ja, dan kom ik niet zo bezweet op mijn werk,’ zegt ze laconiek. ‘En heb ik toch even bewogen.’ Ik moet toegeven, het is een mooie sportieve fiets. Het motortje is verstopt in een frame. Nee, op zo’n fiets hoeft niemand zich te schamen. ‘Ik fiets nu wel eens van Amstelveen naar Leiden. Gewoon, op een zondagmiddag,’ zegt ze. Tja, bedenk ik, ook ik fiets wel eens lange afstanden. Heerlijk! De laatste keer was zo’n… vier jaar geleden. ‘Nooit! Nooit neem ik een mobiel!’ Ik was negentien toen een goede vriend dat tegen me zei. Hij heeft zijn weerzin tegen de moderne technologie een paar jaar volgehouden, en was de laatste van de vriendengroep die een Nokia kocht. Tegenwoordig draagt hij een I-watch, leest hij elk bericht van zijn pols, en is hij altijd bereikbaar.
‘Wedden dat iedereen over een paar jaar een elektrische fiets heeft,’ zegt mijn vriend steevast als ik laatdunkend een e-fietser voorbij laat gaan. ‘Jij ook,’ voegt hij er monter aan toe. Hij wijst me op de etalage van Bink Fietsen, waar e-bikes uitnodigend schitteren. De schittering is als een knipoog. Uitdagend en fel. Alsof de fietsen al weten: Jacobine, die komt vanzelf wel.
***
Jacobine van den Hoek schrijft wekelijks een column in het Amstelveens Nieuwsblad. Ook schreef ze haar debuutroman Zondebok. Het boek kreeg positieve recensies en is verkrijgbaar bij alle lokale boekhandels of via internet. Ook als e-book of luisterboek verkrijgbaar.
'Een overtuigend debuut.'
- Telegraaf (Bartjan ter Braak)
'Zondebok is een interessant boek, leest vlot, boeit vrijwel meteen en is zonder een spannend boek te zijn, wel degelijk spannend.'
- Remco Houtepen, Libris Venstra Amstelveen