‘Wat zijn uw voornemens voor het nieuwe jaar? vraagt de presentator voordat het aftellen naar 00.00 begint. We staan voor de tv met een glas champagne in de hand en ik roep: ‘Ja, wat zijn ze?’ Maar de vraag komt te laat. Het aftellen begint. Het nieuw jaar komt eraan. Er is geen tijd meer voor antwoorden. De klok tikt onverbiddelijk door. Dan zoenen we. We slaan armen om elkaar heen. Wensen elkaar een goed jaar en heffen het glas. Nieuwe rondes, nieuwe kansen.
‘Je vroeg me nog over mijn nieuwe voornemens,’ zegt mijn buurvrouw even later. ‘Ja.’ Ik kijk haar nieuwsgierig aan. We kennen elkaar lang. We gingen twintig jaar geleden naar dezelfde studentenfeesten en hadden gemeenschappelijke vrienden. In die tijd was iedereen gelijk, problemen waren er niet of voelden we niet. Het enige wat ons bezig hield waren het halen van voldoende-cijfers, plezier maken en goede feesten. Dat was alles. Nauwelijks verantwoordelijkheden. We hadden een Calimeroleven en voelden ons de Grote Vriendelijke Reus – we bliezen elkaar dromen toe waar we zelf in geloofden. Het leven was verrukkelijk.
Na onze studie verloren we elkaar uit het oog. Zij studeerde verder en ik sprong in het diepe, genaamd arbeidsmarkt. We ploeterden, werkten hard en zochten naar idealen. Gillende eierstokken kwamen voorbij en we kregen beiden twee kinderen. Zij iets eerder dan ik, maar dat wist ik toen nog niet. We leefden in gescheiden werelden.
En dan opeens tref je elkaar. Gewoon in de straat waar je woont. Hoewel we vrijwel naast elkaar wonen, zagen we elkaar pas op een straatbarbecue, een aantal jaren geleden. Zij zag mij eerder dan ik haar. Ze was even grappig en scherp als altijd, en, wat opviel: ze was nog steeds volledig zichzelf. Haar dochters passen nu op onze zonen, onze mannen sporten samen en zien elkaar vaak. En met Oud & Nieuw vallen we elkaar in de armen, net als vroeger. Toen nog jong en onbezonnen. Soms maakt het leven vreemde sprongen.
‘Mijn voornemen is om vaker af te spreken, waaronder met jou.’ Stralend kijkt ze me aan. Ik lach en omarm haar – het is immers Oud & Nieuw en na twaalf uur, dan doe je dat. ‘Nou, dan heb ik ook gelijk een voornemen: we gaan elkaar vaker zien.’
Een man een man, een woord een woord. Woensdag gaan we samen naar ‘De Oerclub’ in Schouwburg Amstelveen.
***
Jacobine van den Hoek schreef Zondebok, haar debuutroman. Zij werkt nu aan een nieuwe roman.
Zondebok is een op historische feiten gebaseerde roman over liefde, moed en macht in aanloop naar de 80-jarige oorlog. Een periode waarin het gevaarlijk was om anders te zijn.
'Van den Hoek geeft het verhaal kleur door historische plekken te noemen als de Plaetse (tegenwoordig het deel van de Dam voor het paleis) of het klooster der Elfduizend Maagden (...) Nog meer sfeer komt van oude termen als velijn, teljoor, warmoes en patijnen (...). Het levert al met al een verdienstelijk, overtuigend debuut op.'
- Bertjan ter Braak in de Telegraaf