‘Ah, je hebt ook Proust in de boekenkast staan,’ zei ik, onder de indruk van dit intellectuele boek. ‘Proest. Je spreekt uit Proest.’ Vroeger zou ik beschaamd naar de grond kijken, maar nu beantwoordde ik mijn redacteur met: ‘Ah ja. Proest. Nou, van hem heb ik niets gelezen.’
Ik had altijd mijn eigen leeswereld. Uren doolde ik door de bibliotheek op zoek naar boeken die mij aanspraken. Bij boekwinkels als Blankevoort en Libris Venstra pakte ik de ene keer een ‘fantasy’ als HEX, en kocht ik de volgende keer enthousiast de nieuwste non-fictie van grootmeester Geert Mak. Al naar gelang mijn stemming. Maar nu mensen weten dat ik een historische roman heb geschreven, een verhaal uit de 16e eeuw nog wel, word ik geacht op intellectueel niveau mee te praten.
Ik kom een eind en doe mijn best. Maar als mensen Franse filosofen als Alain Finkielkraut of een werk van Flaubert of Philip Roth gaan citeren, haak ik af. Werkelijk. Niet omdat ik het oninteressant vind, maar simpelweg omdat ik nog nooit van die mensen heb gehoord. Laatst stond ik bij een literaire bijeenkomst als een zwarte zwaan tussen prachtige witte. Ik schudde mijn veren, kwaakte wat, maar niets hielp. Ik bleef een zwarte zwaan.
Opgelucht haal ik adem als ik ‘nieuwe schrijvers’ als Alex Boogers of Murat Isik lees. Ook zij groeiden niet op als aristocratische telgen, maar verloren zich, op eenzame momenten, in de kracht van een verhaal. Een goede schrijver weet je te vangen met vloeiende zinnen, en trekt je mee naar een andere werkelijkheid. Zoals een film doet, maar dan beter. Intenser.
Tegenwoordig heb ik er de rust niet voor, om lange zinnen te doorgronden. Bij zinnen langer dan drie regels, denk ik: wat heb ik nu eigenlijk gelezen? En ben ik uit het verhaal. Rustmomenten zijn verdwenen, dat weet iedereen. Ze moeten worden afgedwongen, en de meeste lezers willen of kunnen dat niet.
Een intellectueel ben ik niet, en zal ik nooit worden. Geïnteresseerd ben ik wél. Ik hou van rockmuziek. André Hazes is mijn held. En, af en toe een tikkie ordinair en plat moet kunnen. Maar ook van klassieke concerten, ballet en theater kan ik genieten. De symboliek en diepere betekenis zal mij wellicht ontgaan, maar iedere keer geniet ik met volle teugen. Geïntellectualiseerd? Mag dat? Ondanks dat ik Proest niet heb gelezen?
Deze column is geplaatst in het Amstelveens Nieuwsblad. Meer columns hier.