Gehaaste stappen. Een zwaai voor het raam van het kinderdagverblijf en een laatste handkus naar haar peuter. Ze vloekt als ze met haar pumps in de modder zakt en een vlek op het suède achterblijft. In haar BMW kijkt ze op de klok. Bijna half negen. Ze moet zich haasten.
De computer start op, als er een bericht van school binnenkomt: luizenmoeders gezocht. En er heeft zich niemand aangemeld voor het verkeersexamen van groep 7! Ze zucht. Ze zit al in de Sinterklaascommissie. Slechts even knaagt de vraag aan haar geweten, daarna concentreert ze zich op de presentatie die ze zo gaat geven.
Enkele leden blijken afwezig, waaronder haar baas. Het managementteam concludeert dat het geven van een presentatie geen zin heeft zonder hem. Kan ze de presentatie een dag later geven? Terug in haar kamer besluit ze de offerte te maken, die overmorgen klaar moet zijn. ‘Heb je de informatie die ik nodig heb?’ vraagt ze aan haar collega. Hij slaat zijn ogen neer. ‘Geen tijd gehad.’ Haar verwijtende blik laat hem blozen. Terecht. Het liefst scheldt ze hem de huid vol; dat doet háár baas als zíj de offerte niet voor vrijdag klaar heeft. ‘Ga ermee aan de slag,’ is het enige wat ze tegen hem zegt.
Het is onmogelijk om alle mailtjes te verwerken voor de lunch. Ze besluit een broodje te halen en deze in haar kamer te eten. In de gang loopt ze haar baas tegen het brede lijf. Geen excuses voor zijn afwezigheid vanmorgen. Niets. Alleen een opmerking dat hij naar Loetje aan de Amstel gaat. ‘Een lunch op het terras. Belangrijk.’ Ze slikt haar opmerking in en glimlacht naar hem.
Haar mobiel gaat, het kinderdagverblijf. De jongste heeft koorts. 'Kom je hem halen?' Ze sluit haar ogen en denkt aan haar man die voor een zakenreis in Dubai zit. Is dit wat ze wilde, toen ze zei dat ze onafhankelijk wilde blijven na haar zwangerschap? Toen ze promoveerde? Haar vriendinnen ziet ze niet meer. Geen tijd. Haar lichaam houdt ze gezond, door zich wekelijks naar de sportschool te slepen. Tevergeefs. Chronische vermoeidheid vreet aan haar energie en aan haar humeur. Haar lach bereikt haar ogen niet meer. Is dit het? Is dit echt wat ze wilde? Zuchtend pakt ze de sleutels van haar BMW.
Deze column is geplaatst in het Amstelveens Nieuwsblad. Meer columns hier.
Commenti