Persoonlijk heb ik niet zoveel met de vraag: ‘Wat is jouw goede voornemen dit jaar?’ Alsof de wereld anders is na 1 januari? Maar ik geef toe: het is prettig dat er één keer in het jaar een peilmoment is. Een evaluatiemoment. Zoals auto’s jaarlijks een APK krijgen en werknemers een functioneringsgesprek. Het doel is om verder te komen, om terug te blikken en te leren van fouten. Althans, zo heb ik het altijd opgevat. Want, wanneer neem je de rust en de tijd om jezelf vragen te stellen?
In een jaar kan veel gebeuren. Waan je jezelf in het begin van het jaar nog in een circus waar iedereen zijn eigen rol en taken heeft, door een lelijke val, of doordat niemand zich interesseert in jouw show, kan de wereld in een klap veranderen. Ik zag het gebeuren bij mijn moeder. Haar val bracht ons uit evenwicht. Haar perspectief veranderde als het decor in een theater. Genadeloos.
Andersom kan ook. Mijn vader, een ondernemer, zag ik opbloeien. Van bijna failliet naar succesvolle zakenman. Jaren van zorgen en stress werden het afgelopen jaar omgezet in victorie. Ideeën die onmogelijk leken, hadden opeens bestaansrecht en bleken uitvoerbaar te zijn. Zijn Amsterdamse schaterlach keerde terug van weggeweest en hij zag zijn kleinkinderen weer staan.
Ook mijn jaar was er één van vallen en opstaan. Na het incasseren van teleurstellingen was het nodig om me als een hond uit te schudden en mijn realiteit bij te stellen. Zweetdruppels vlogen in het rond. Ik schaamde me voor mijn falen, maar was blij met de aai over mijn ‘kop’. Geruststellend. Daarna keek ik om me heen. Echt om me heen. En constateerde dat iedereen die mij lief is er nog was. In goede gezondheid.
Mijn voornemen voor het nieuwe jaar is om te koesteren wat ik heb, mijn gezin, familie en vrienden, en te werken aan wat mij nog ontbreekt aan kennis om een betere schrijver te worden.
Ik wens iedereen een heel mooi en gezond 2018 toe.
Deze column is geplaatst in het Amstelveens Nieuwsblad.
Meer columns vind je hier.