Ik durf eigenlijk niet hardop te zeggen hoe vaak ik ’s avonds zuchtend mijn jas aantrek omdat ik met een vriendin heb afgesproken, terwijl de bank lonkend naar me kijkt. Ik weet dat het gezellig is als ik eenmaal in Café Thijs of in de schouwburg zit. Maar toch… Soms voelt het verstandiger de ‘sociale-leven-verplichting’ te laten voor wat het is.
Vriendschappen, ik vind ze ingewikkeld. Als een zilveren sieraad moet je ze onderhouden zodat de schittering niet verloren gaat. Dat kost tijd. Vooral een nieuwe vriendschap heeft tijd en liefde nodig; bij goede verzorging zal ze zich wortelen en weelderig uitgroeien. Maar ze zijn ook fragiel en kunnen bij de eerste de beste storm een stille dood sterven.
‘Hé, jou ken ik,’ sprak een vrouw mij aan op een straatbarbecue. Nadat ik haar gezicht herkende vlogen mijn gedachten naar een periode waarin ik colberts droeg met grote schoudervullingen boven een wijd zittende spijkerbroek. In gedachten zag ik beelden van twintig jaar terug: wij samen bij een vriend, zij lachend in de sociëteit, haar pretogen, haar hoge lach. Dezelfde lach klonk nu weer. Schel, maar oprecht. Ze sprak nog steeds dezelfde taal: direct en nuchter. Het duurde niet lang voordat ik me weer thuis voelde bij haar en onze gesprekken zich weer voortzetten alsof we twintig waren.
Waarom loopt de communicatie met iemand die je kent van vroeger zoveel makkelijker, vroeg ik me later af. Is het het al lang geleden onuitgesproken ‘wij-mogen-elkaar’ dat zekerheid geeft? Het ontbreken van de gedachten: vindt ze mij wel leuk, is deze grap niet te flauw, of kan ik dit wel zeggen?
Soms zijn mijn woorden te scherp. Niet in het openbaar - ik wil niemand kwetsen - maar wel in een veilige omgeving. Familie en goede vrienden pareren mijn opmerkingen en vertellen mij kritisch hoe ze mijn woorden hebben opgevat. Duidelijk en direct. Nieuwe vrienden daarentegen zwijgen meestal als het graf, trekken hun conclusie en begraven daarmee de vriendschap.
Niets komt aanwaaien, ook vriendschappen niet. Toch vind ik ze belangrijk. Daarom hijs ik mij van de bank om afspraken met vriendinnen na te komen. Onderzoek wijst immers uit dat geluksgevoel stijgt bij meer sociale contacten.
Deze column is geplaatst in het Amstelveens Nieuwsblad. Meer columns lees je hier.
Comments