Een uitzinnige menigte juicht bij het laatste doelpunt. Armen zwaaien omhoog. We springen op, vliegen elkaar om de hals. Het is gelukt! We voelen ons één. “Sport has the power to change the world,” zei Mandela ooit. Hij heeft gelijk. De jongen waar ik me net nog aan ergerde vanwege zijn gevloek, omhels ik nu. En het is goed, fijn zelfs. Het is 1988. Zwei zu eins! In de rokerige kroeg van Anno1890 zie ik de halve finale van het EK.
Dit jaar zal ik zoiets niet meemaken. Hangt er normaal een geladen spanning in ons huis voordat de wedstrijden beginnen, nu hangt zelfs het voetbalprogramma niet aan de muur. ‘Voor wie zijn we dit jaar?’ vraag ik. Mij lijkt het logisch om dit jaar voor onze Belgenburen te zijn. Ze wonen dichtbij en de meesten spreken dezelfde taal. Bovendien, een aansprekendere naam dan de Rode Duivels heb ik niet kunnen vinden.
Voetbal en ik, we hebben een broer- en zusrelatie. Ik heb er nooit om gevraagd, maar vanaf het moment dat ik met mijn man ging samenwonen krijg ik ‘het’ erbij. Het werd meteen duidelijk dat ik rekening met ‘het’ moest houden toen ik op een zondag mijn moeder uitnodigde om te eten. Mijn man keek me aan. Wat had ik verkeerd gedaan? ‘Zondag 7 uur?’ vroeg hij. Ik knikte. ‘Ja, nou ja, om half 7. Gezellig toch? Ik kook.’ Misschien was dat het probleem, durfde hij niet voor mijn moeder te koken? Het is ook spannend zo’n eerste keer, dacht ik nog. ‘Je weet toch dat er dan sport op tv is?’ Weer die blik. ‘Ja?’ Met opgetrokken wenkbrauwen keek ik terug. ‘Dan eet ik dus op de bank.’ Toen begon het te dagen. ‘Maar je kunt het toch opnemen?’ Mijn man nam niet de moeite om antwoord te geven, maar om 7 uur pakte hij zijn bord op en verdween naar de tv. ‘Sorry hoor.’
Tegenwoordig heb ik een huis vol mannen en is sport, en vooral voetbal, een onderdeel van ons leven. Nog steeds vervloek ik in juni de vele uren dat het groene scherm onze woonkamer verlicht. Verfoei ik het geluid van gejuich en gescandeerde teksten, dat wordt aangevuld met uitroepen en scheldwoorden vanaf de bank. Ik zeg er niets van. Zit er meestal bij, maar vind een wedstrijd pas spannend als het echt ergens over gaat. Maar, ik moet bekennen, door de vele uren die ik zelf langs de lijn heb doorgebracht ben ik het spelletje gaan begrijpen. Buiten spel? Vertel mij niets. ‘Overtreding!’ Ik hoor het mezelf roepen als de speler zich niet richt op de bal, maar op de man. Zonder dat ik er erg in heb kauw ik op mijn nagelriem als ze achter staan. Het gonzende stadium, de broeierige sfeer. Mijn teleurstelling kan ik nauwelijks verbergen als de bal er niet in gaat. Eigenlijk vind ik het verdomd jammer dat het Danny Blind niet is gelukt om Oranje te plaatsen. Dit jaar geen spanning. Maar toch zal ik het EK volgen, en misschien zelfs vanuit Café Anno1890. Wie weet wat de Rode Duivels los kunnen maken.