
Gewoontes
‘Die deur moet echt dicht.’ Ik lig onder mijn deken, klaar om in slaap te vallen, maar stap uit bed om de deur te sluiten. Het is de kier die mij er altijd van weerhoudt me weg te laten zakken in de stilte van de nacht. De opening is als een louche toegangspoort voor ongure gasten. Dicht moet ie. Het is een vast ritueel. Ik heb er meer. Zoals ’s morgens: de deur gaat open, ik verwelkom de kat, ga naar het toilet, doe mijn lenzen in, en de wereld openbaart zicht. Beneden drink